Wij staan op!
Onze oudste “Mam, papa heeft gehuild“… Eindelijk, denk ik als ik dit bericht via mijn oudste dochter te horen krijg. Ook mijn stoere en nuchtere Hollandse man laat zien, hoe ellendig zwaar het hele proces is van bureaucratisch onvermogen om kwetsbare jongeren op een woonplek te krijgen. En niet zomaar jongeren, nee zijn bloedeigen kinderen.
Brief aan dochter 2
Lieve middelste dochter, Niet geheel geruisloos, maar met een daadkracht waar je U tegen zegt, sluipt de komst van jouw nieuwe woonplek dichterbij. Ik houd niet van veranderingen en ook al gun ik jou een open deur naar zelfstandigheid, de onrust in mij als moeder overspoelt me. Tijdens jouw veilige jaren bij mij in het
Ouderlijk nest
Onze middelste verlaat vandaag het ouderlijk nest. Het nest dat jarenlang zorgvuldig door ons als ouders met zachte veren bekleed werd. Tenslotte zou de hardheid buiten dat nest al vroeg genoeg voor de deur staan. De boze wolf lag, als je het één op één aan mij vroeg, voortdurend op de loer. Reden genoeg om
Flipperkasten en zo
De tweede week van januari 2023 is amper afgerond, of ik moet erkennen hoe oververmoeid ik ben. Niet mijn lijf, maar vooral mijn geest kan de bureaucratische last niet meer dragen. Ik had erop kunnen wachten: zo gigantisch druk het de afgelopen maanden was in mijn hoofd. Een flipperkast is er niks bij. Ik sleepte
Opgeven is soms een hoopvolle optie
Sinds de kinderen de leeftijd van 18 hebben bereikt, is de gemeente onze beste vriend. Of moet ik zeggen, je kunt ze beter te vriend houden, wil ik iets bij hen kunnen bereiken. Hun beleid is namelijk het onze: wat van hun is, is uiteindelijk ook van ons, als je maar een lange adem hebt
