Als dat, dan…
Als je dat doet, dan komt het allemaal goed. Een uitspraak die we door de jaren heen helaas met ontkenning hebben moeten beantwoorden. We horen hem steeds vaker en ook op velerlei gebied. En overigens niet alleen bij de kinderen: ook in onze persoonlijke situatie. Als je dat doet, komt het goed. Als je zo denkt, komt het goed. Als je die stap zet, komt het goed.
Helaas komt het vaker niet goed, dan wel. En als het goed komt, zijn we ondertussen maanden tot jaren verder en is een gezond energieniveau afgebroken tot een standje onderwater. Dan spelen de emoties veel hoger op, dan bedoeld en is er weinig tot geen ruimte meer om te relativeren of op een redelijke manier het gesprek aan te gaan. Een situatie waarin wij ons als ouders momenteel bevinden.
Ik zie het bij mijn partner gebeuren. De meest rustige en relativerende man ooit, springt bij het minste of geringste uit zijn vel. Houdt zijn emoties niet in de hand en trekt personen nog net niet over de balie of door de telefoon heen. Begrijpelijk en menselijk. Ook voor mij, die het van dichtbij ziet gebeuren. De bureaucratische regels, die bij gesprek aan logica, ons het bloed onder de nagels vandaan halen en waar een professionele spin nog geen web mee kan spinnen. Hoe hard en stevig de draden ook gesponnen zijn. Het machtsmisbruik van ziekenhuizen. De gewoontes waarmee de burger zichzelf mag wegcijferen. Het gebrek aan empathie en deuren binnen de strakke hokjes.
Als dat, dan…ook die komt onze neus en oren uit. Bij elke instelling worden we ermee afgescheept. Zorgaanbieders gooien de spreuk te pas en te onpas ons web in, mede om ons positief te blijven stemmen en omdat ze zelf met de rug tegen de muur staan. Dat wij als ouders ondertussen verzuipen in de berg aan zelfhulp, verziekt mijn zin om ook maar überhaupt nog ergens moeite voor te doen. Relativeren heb ik uit mijn woordenboek geschrapt en er zwaarte voor in de plaats gezet. Zwaarte die op onze schouders drukt en waar geen oog voor is. Zwaarte die mijn zin in de leuke dingen van het leven momenteel behoorlijk heeft doen afzwakken. Zwaarte die benoemd mag worden, zonder ook maar één relativerende reactie er tegenover te zetten.
Als dat, dan…Een spreuk waar we heel wat momenten onze hoop weer leven in konden blazen. Toch maar weer proberen en van het positieve uitgaan. Wat hebben we gestreden vanuit deze gedachte. Onze schouders zijn eronder gebroken, want steeds weer kregen we nul op rekest. Steeds weer zakten we dieper het drijfzand in. Onze hoop vervloog met de jaren.
Blijkbaar hebben wij onze liefde voor onze kinderen te ver laten doorslaan. Onze waarden en normen blijken hoogdravend en veeleisend te zijn, mag ik de buitenwereld geloven. Want vanuit de veiligheid van thuis botsen onze kinderen nu behoorlijk tegen systemen aan, waar ze niet echt in passen. En alhoewel iedereen binnen dat systeem ontzettend zijn best doen, rennen wij nog steeds van hot naar her om de begeleiding te bieden, die allang binnen een andere wet hoort. Achterover leunen doen we vanuit nature niet, maar kan ook nog steeds niet. Loslaten is moeilijk, maar in het diepe gooien vergt wel enige vorm van redding.
Met een diep zucht zullen we het laatste beetje energie uit onze tenen halen. Energie die we nodig hebben om niet met ons gezin te verzuipen. Om de steentjes van de muren langzaam af te kunnen breken en de mogelijk te creëren om een deur te installeren, waardoor een nieuwe ingang mogelijk wordt. Want waar onze deur steeds vaker gesloten moet worden, zal er ergens anders één open moeten gaan.
