eigenwijze bureaucratie…

Janna

De haren schieten me op deze laatste dag van de maand recht overeind. Ik voel mijn bloed koken, zodra ik de nieuwste berichten onder ogen krijg. Het is weer dinsdag: de dag dat er vergaderd wordt over de woonplek van onze oudste. Mijn god, wat is het toch complex om woorden van ouders op de juiste manier te interpreteren. Woorden, die essentieel zijn in het proces van hun eigen kinderen.

Terwijl ik, in de auto, mijn lieve echtgenoot probeer te bellen, doe ik wat ademhalingsoefeningen. Mijn bloeddruk, die al jaren stabiel laag is, krijgt tegenwoordig de ene oplawaai na de ander. En alhoewel ik absoluut graag naar huis wil, wacht ik toch even tot ik rustig kan wegrijden.
Het was weer dinsdag. Een leuke dag om op mijn werk te zijn. Zo ook vandaag. Ik ondersteunde groep 4 en draaide een deel van de ochtend in groep 5. Het voelde vertrouwd en ontspannend. Helaas zijn de dinsdagen tegenwoordig ook de dagen, dat er gesprekken worden gevoerd op bureaucratisch niveau. En dat verloopt voor ons als gezin, sinds de sluiting van de woonvorm van onze oudste, niet altijd zo heel positief. Dé reden dat ik als een heethoofd in de auto zit en rustig voor de school wacht tot ik tot bedaren ben gekomen.

Ik weet het. Door de maanden heen heeft het boos zijn nog niks opgeleverd, maar we zitten zo in de bureaucratische shit, dat we bij elke sisser, opgewonden standjes worden. We worden bozer en bozer: zeker omdat we door onze energie heen zijn en dus niks meer kunnen hebben. De bureaucratische shit speelt namelijk al vanaf dat oudste 18 werd. Systematisch vroegen we om ontlasting, aangezien de zorgen, ondersteuning en druk in ons gezin groter en groter werd. Tenslotte zijn onze kinderen zowel fysiek als verstandelijk licht beperkt en dat betekent veel hulp van onze kant. Jammer genoeg is onze roep om hulp nooit echt opgepakt. De pogingen om te ontlasten, liepen geregeld uit op nog meer belasting. Te denken aan rijden, formulieren invullen en gesprekken. Dan geef je uiteindelijk wel de pijp aan Maarten.

Terwijl ik rustig geworden ben en thuis aangekomen, eet ik even wat en loop direct naar mijn werkkamer. Tijd om actie te ondernemen: mail na mail vliegt de deur uit. Hierin kan ik gelukkig veel betekenen, al zorgt dat wel voor nog meer uitputting. Uit pure noodzaak pak ik deze week zorgverlof. Even de tijd hebben om orde op zaken te stellen. Mijn echtgenoot heeft ondertussen bepaalde personen gebeld om natuurlijk nul op rekest te krijgen. In het proces van bureaucratische zorg, delven de ouders altijd het onderspit. Maar hoe verdraaid is het om vanuit een organisatie de zwarte piet toegespeeld te krijgen?
Het is jammer dat bepaalde processen in de zorg om jongeren zo moeten gaan. Vanuit ons standpunt proberen we zo transparant te communiceren. Tenslotte willen we niks dan duidelijkheid. Over bepaalde beslissingen hebben we geen controle: het is al triest genoeg dat het moet gebeuren. Maar dat we buiten schot worden gehouden, de zwarte piet krijgen toegespeeld of verkeerd geïnterpreteerd worden, is zo jammer. Zeker omdat we met z’n allen één doel voor ogen hebben en dat is: goede zorg voor kwetsbare jongeren.

De voorbereidingen voor een goed en duidelijk artikel in de media is in volle gang. Er wordt geschaafd en gecommuniceerd. Ook de communicatie naar onze beleidsmedewerker bij de gemeente kent een kort lijntje, in de hoop dat we de mensen die we nodig hebben, niet voor het hoofd stoten. Altijd transparant en niet te vijandig. Hoe jammer is het dan, dat het commentaar vanuit de andere partij wel zo overkomt.
Om alles voor onze oudste zo duidelijk en zo snel mogelijk geregeld te hebben, neem ik dus zorgverlof en skip ik al mijn ontspannende activiteiten zoals zang en koor. Het is zeker niet de meest ideale oplossing, maar ik moet de tijd nemen om alle lijntjes na te trekken en te telefoneren met Jan en alleman. Het is jammer dat we met het mes op de keel moeten kiezen voor een tussenoplossing, die wederom niet ontlastend voor ons is. Maar ja, onze oudste in een tentje voor het stadhuis is ook geen optie.

We gaan dus weer verhuizen. Nu onze oudste. Wanneer is niet duidelijk, wel naar waar. Met de woorden deze plek of niks, verhuist onze oudste naar een plek, ver buiten haar werk, sport en sociale omgeving. Ver buiten de personen, die bewind voeren en haar opvangen, als het sociaal-emotioneel nodig is. De zelfstandigheid, die ze in drie jaar heeft opgebouwd, wordt haar hiermee afgenomen. Niemand die zich dat realiseert. De zorgplicht is voldaan en iedereen kan weer door met het eigen leven. Dat wij als ouders minimaal drie keer in de week alleen al voor onze oudste kunnen rijden, is bijzaak.

Waarom worden onze woorden toch zo lastig in de juiste context geplaatst. Waarom vervliegen onze adviezen en signalen? Waarom is bureaucratie zo eigenwijs…

Written by Sandarijn Hilkhuijsen