Ouderlijk nest
Onze middelste verlaat vandaag het ouderlijk nest. Het nest dat jarenlang zorgvuldig door ons als ouders met zachte veren bekleed werd. Tenslotte zou de hardheid buiten dat nest al vroeg genoeg voor de deur staan. De boze wolf lag, als je het één op één aan mij vroeg, voortdurend op de loer. Reden genoeg om zachtheid en warmte te bieden.
Maar kinderen gaan op ontdekkingsreis. Ze duwen tegen deuren en klimmen uit ramen. Ze verleggen op elke leeftijd hun grenzen, soms aan de hand van de ouder, echter ook zonder. Er komt dus een tijd, dat ze over de rand van het nest kukelen en in aanraking komen met de buitenwereld. Dan zal je als ouder moeten gaan accepteren, dat de eerste stappen gezet willen worden op het pad der zelfstandigheid.
Zo ook onze middelste van 20. Gezegend met veel krachten, maar ook met wat beperkingen. Veilig in ons ouderlijk nest, maar ook ruikend over de rand van het nest. Een proces dat jaren geleden in gang werd gezet en met de nodige tussenpozen en veel bureaucratische drempels anno 2023 eindigt in een plek beschermd wonen. Intakegesprek, aanvraag bijstand, het inpakken van de eerste spullen, voorbereidingen op het verlaten van het ouderlijk nest. Het stond de laatste weken te gebeuren…
Ik staar voor me uit. Hoe is het mogelijk dat de tijd zo snel vliegt en dat we aan de vooravond staan van het uitvliegen van dochter nummer 2. De emoties gieren door mijn lijf, want alhoewel de nood eerder in 2022 hoog was, is het beschermd wonen van onze middelste op dit moment best een dingetje voor mij als moeder. Veel te snel en confronterend. Het loslaten en vertrouwen kost me moeite, zeker daar ik afgelopen jaren intensief de begeleiding op me heb genomen. Ik was verweven met het leven van mijn dochter, inclusief alle therapieën. Geen wonder dat ik vastliep en mijn identiteit als moeder volledig bijster raakte. Tijd dus om de navelstreng door te gaan knippen. Tijd om de deuren te openen.
Ik kijk nog 1 keer achterom. Ik ga haar achterlaten. Op een eigen kamer, zo goed en zo kwaad naar behoren ingericht. Geluiden, geuren en een omgeving nog onwennig. Het reizen met het OV kent de grootste weerslag. Waar ze eerst alles te voet kon doen, heeft ze vanuit haar nieuwe woonplek veelal het OV nodig. Iets voor iemand met ASS best pittig. Laten we echter niet op de zaken vooruitlopen en meesurfen op het doorzettingsvermogen van onze dochter. Want daar heeft ze bewonderenswaardig een overdosis van, ondanks de vele onduidelijkheden en nieuwigheden. Ik trek mijn hand terug en maak een opening in de twijgen van het ouderlijk nest. De opening, waar ze altijd doorheen mag blijven kruipen.
Met het uitvliegen van onze middelste raakt het ouderlijk nest leger en leger. Met mijn twee mannen blijf ik achter. Na jaren in de meerderheid te zijn geweest, ben ik als vrouw ineens in de minderheid. Een sterk staaltje vrouwkracht zal ik tevoorschijn moeten toveren, wil ik niet ten ondergaan in het hoge testosteron gehalte. Feyenoord en ruige muziek, hopen vlees, bier en stoere mannenpraat zullen met regelmaat de revue passeren. En alhoewel ik best een aardig praatje man weet te spreken, zal het een hoop van mijn incasseringsvermogen kosten, wil de nieuwe balans opgemaakt worden. Echter zie ik ook winst en ruimte. Ik voorzie mogelijkheden om me eens in de watten te laten leggen door de heren en me tegoed gaan doen aan de stapel boeken die nog op me liggen te wachten.
Mijn gedachten dwalen nog even terug af naar het moment dat ik mijn lieve dochter achter moest laten. Ik zal haar op een later tijdstip vertellen hoe dat voelde. Voor nu heeft ze genoeg aan haar eigen emoties. Wat een rotdag en tegelijkertijd een mooie dag. 16 januari zal voor eens en voor altijd in mijn geheugen gegrift staan: de dag dat mijn tweede dochter de eerste stappen zette op haar nieuwe levenspad. De dag dat ze gaat leren hoeveel zachtheid er te vinden is in de buitenwereld, als ze zich de tijd er maar voor neemt.
