schrijven is de kunst
Schrijven is de kunst, maar ook een kunst op zich. Nooit geweten, dat ik zoveel kon met taal. Nooit geweten, dat mijn woorden zoveel voor mij, maar ook voor die ander zouden gaan betekenen.
In 2006 begon ik met schrijven. Korte rijmpjes over mijn kinderen. Het was mijn manier om te verwerken dat ik drie kinderen met een syndroom op de aarde had gezet. Wist ik veel, dat dit het begin zou zijn van vele woorden, die ik zou gaan plukken.
Bij de zoektocht naar woorden, intrigeerde taal me. Ik luisterde naar uitspraken, las veel boeken en speelde met spreekwoorden en gezegdes. De verwondering die ik elke dag zag ontstaan, zorgde voor balans in een creatief schrijfproces. Ik gaf het de naam Woordkriebels. In 2012 schreef ik mezelf in bij Kamer van Koophandel om Woordkriebels een professioneel gezicht te geven. Het onderwijs, dat ik ondertussen alweer twee jaar de rug had toegekeerd, bleef me toch interesseren. Met Woordkriebels als creatief schrijfbureau wist ik me in het onderwijs op de kaart te zetten als gastvrouw creatief schrijven. Een inkopper voor mij als dochter van een docent Nederlands, maar ook als groepsleerkracht met een liefde voor taal en schrijven.
Dat ik steeds meer feeling kreeg met creatief schrijven in het onderwijs, bleek wel toen ik na een reeks workshops in verschillende groepen, gevraagd werd om op teamniveau het één en ander uit te werken. Helaas kwam er een celdelend monster op mijn pad, die mijn partner Paul de diagnose uitgezaaide longkanker gaf. De rest van het verhaal is bekend: ik werd mantelzorger en Woordkriebels bleef in een afgesloten hoofdstuk achter. Tenminste op professioneel niveau. Mijn moeder bleef me stimuleren om de woorden te plukken gedurende het ziekteproces van Paul. Een prachtig schrift werd mijn zielsverwant in barre tijden en de deur naar mijn eerste boek.
Schrijven is de kunst. Niet alleen werd het een middel om verdriet te verwerken, maar ook een manier om mijn hart te openen. Proza en poëzie leerde ik gebruiken om anderen te inspireren. Om anderen een steuntje in het hart te bieden. Niet alleen tijdens een ziekte als kanker, maar ook in tijden van crisis en eenzaamheid. Zo bleek in 2020, toen Corona een periode van eenzaamheid en isolatie werd. Ik plukte woorden en vormde poëtische boeketten. Woorden, die via de post bij mensen op de schouw werden ingelijst.
Woorden. Soms vallen ze stil, soms kriebelen ze oorverdovend. Mijn proces dat ik ooit in 2006 begon, kreeg meer vorm, dan ik hoopte. Het kreeg betekenis, voor mij en de ander en het gaf me uiteindelijk het inzicht waarom Woordkriebels ooit op mijn pad is gekomen. Woordkriebels heeft mij gouden windeieren gelegd. Geen klinkende, maar emotionele. Ik heb mijn roeping gevonden en ben daar dankbaar voor. Ik weet eindelijk waarom ik op deze aardbol heb bedacht om poëtische boeketten te vormen met mijn eigen unieke woorden.
(Deze blog is onderdeel van mijn tweede boek)
