Mijn glimlach
“Mijn glimlach, ontwapenend als de ochtendzon. Wat een cadeautje, voor deze dag begon”
Ik glimlach. De woorden uit mijn eigen poëtische regel zijn prachtig, maar niet helemaal reëel. De glimlach, die ik elke morgen als een cadeau aan de wereld laat zien, is niet het cadeau, dat ik mezelf zou moeten geven. De glimlach is namelijk een hard pantser, dat me moet beschermen tegen de brute kracht van de buitenwereld.
Mijn glimlach is er altijd voor mij geweest. Vanaf het moment, dat ik als 16- jarige de wereld serieus ging nemen, verruilde ik mijn spontane schaterlach voor een alles beschermende glimlach. Zij zorgde ervoor, dat ik de buitenwereld op – een voor mij- veilige afstand kon houden. Het gaf me adem, rust en veiligheid.
Het laatste jaar voel ik me niet helemaal content meer met mijn glimlach. Op foto’s, die ik geregeld maak, zie ik het: de scheuren, die langzaam ontstaan in de glimlach. Het lijkt bijna, alsof ik op de foto langzaam ontwaak: mijn eigen ik. Ik zie achter die glimlach dan ook een pracht, maar onzeker mens. Steeds in controle om de harde buitenwereld op afstand te houden. Zeker omdat ze niet weet hoe te moeten handelen. Ze kent de juiste spelregels niet: is niet in staat om volledig in haar eigen lach te durven staan.
Ik kijk naar een foto uit de serie die ik vanochtend maakte. Ik zie mijn glimlach, maar ook de intense pijn die erachter schuilt. Ik zou willen schreeuwen, schateren van uitbundigheid. De zorgen over de buitenwereld van me af willen schudden, want de pijn van het niet vrijuit durven zijn, wie ik ben, kost me te veel. Gelukkig vervaagt de buitenwereld in het bijzijn van mijn man en kinderen. Een wereld waarin ik wel mezelf durf te zijn. waar ik kan schateren, volop: waar ik mijn echte ik durf te laten zien. Een lach, waardoor mijn hart geopend wordt, mijn ogen tintelen en sprankelen: waarmee ik graag gezien wordt. Echter, als ik me puur en alleen op mezelf richt, verschijnt slechts die glimlach. Die allesbepalende glimlach. Mijn beschermer in tijden van onzekerheid.
De buitenwereld mag me graag. Zeker als ik me niet te kritisch opstel. Helaas mag ik de buitenwereld niet altijd. De hardheid waarmee we oordelen, ligt buiten mijn eigen ik. Het egoïsme, waarmee gehandeld wordt, is niet het mijne. Steeds vaker leef ik langs de ander heen: steeds vaker scherm ik mezelf af en trek ik me terug in de wereld van mijn gezin. Hierdoor kent de buitenwereld me ook niet daadwerkelijk, ondanks zijn openheid en kwetsbaarheid. Het lijkt wel alsof mijn glimlach, de lezer om de tuin leidt.
Mijn pennenstreken lijken daarom niet altijd het juiste doel te bereiken. Woorden blijven als dansende zielen, de weg naar het hart niet te kennen. het voelt waardeloos en maakt me onzeker. Een gevoel, dat ik voor mezelf niet altijd meer kan verdragen. Daarom mijn glimlach, als cadeau aan de buitenwereld.
liefs Sandarijn
Heel herkenbaar. Ik merk dat ik me ook steeds verder terug trek uit de buitenwereld. En ik schaam me er voor, maar ook uit mijn gezin. Ik hou steeds meer voor mezelf. Ervaar mijn emoties in “het geniep”. En houdt het masker van de krachtige, vrolijke, optimistische vrouw, moeder, dochter, zus, als een schild voor me. En ik weet dat ik er niemand een plezier mee doe, dat ik mijn gezin zelfs tekort doe. Maar het is een automatisme geworden en een angst dat wanneer ik het schild laat zakken, barsten laat onstaan in mijn pantser, er misschien geen stoppen meer aan is.
Herkenbaar. Ik ben altijd vrolijk. De buitenkant dan he. Binnenin ben ik vaak doodongelukkig, heb ik vaak een hekel aan de persoon die ik ben. Maar het kost me steeds meer moeite om deze pantser op te houden. Maar ik weet dat als ik mijn eigen IK laat doorkomen in heel veel ga verliezen……