Stappen
Afgelopen weken is de eetstoornis best weer aanwezig. Vooral in mijn hoofd. Het heeft zo overduidelijk met de Corona te maken. Het begon op dinsdag 25 januari 2022:
Het is dinsdag 23 januari 2022. Vanmorgen woog ik. Ik schrok wel een beetje want ik was bijna 1 kilo afgevallen in 2 weken. Ik wist wel waardoor het kon komen. Ik was weer gestart op de sportschool. In 3 dagen had ik niet alleen 2x 45 minuten gespind, maar ook nog eens elke dag 10.000 stappen gezet.
Sportgedrag
Woensdag 24 januari 2022. Vanmorgen heb ik 45 minuten gespind in de sportschool. Het was leuk! Toch merkte ik ook dat ik me nog erg focus op kcal verbranden. Ik dwing mezelf tot zoveel mogelijk bewegen. Ik voelde meteen dat ik geen gezonde relatie heb met bewegen, maar stoppen of minderen kan ik nog steeds niet. Die angst om dik te worden is heel groot. Ik baalde.
Wat wil ik graag een gezonde relatie krijgen met beweging/sporten en voeding. Ik wil bewegen leuk vinden en niet zien als iets dat moet. Ik wil niet in paniek raken als ik een paar dagen in de week maar 5000 stappen heb gelopen, omdat het weer te nat is. Ook moet ik vertrouwen krijgen dat de stage meer energie van me vraagt, dan ik me realiseer. Ik vertrouw op dit moment nog te veel op het aantal stappen.
Keuzestress
Als ik naar de winkel ga en koekjes moet uitzoeken, kost me dat veel tijd. Ik kan zo moeilijk echt kiezen. Mijn eetstoornis zorgt voor andere keuzes. De laatste tijd moet ik oefenen om echt alleen de lekkerste koekjes uit te kiezen. Dat lukte zowaar. Ik koos:
– Caramelkoekjes
– Disco M&M koekjes
– Choco granenbiscuit
Wat was ik trots! Heerlijk om iets te durven en dan ook nog van die lekkere koekjes. Helaas verstoorden gedachten mijn blijdschap. De vraag kwam in me op of dit wel goede en normale keuzes zijn. Puck zou deze keuzes ook gemaakt hebben, probeer ik dan tegenover die andere gedachten te zetten.
Weegverbod
Papa is thuis de meest directe hulp. Mama heeft zelf een eetprobleem en kan dus vaak niet tegen me in gaan. Dat papa me helpt vind ik fijn, maar dat ik nu steeds minder producten mag afwegen, vind ik ook heel spannend. Aardappelen, pasta, frieten, zuivelproducten zoals yoghurt of vla en chips, mag ik niet meer afwegen. Ik moet leren vertrouwen op de hoeveelheid en durven loslaten van een stuk controle. Iets dat de eetstoornis niet leuk vindt.
Als ik een cake ga bakken, moet ik afwegen. Dan mag het gelukkig wel.
Doordat ik nu zoveel aan het durven ben, schreeuwt de eetstoornis in mijn hoofd. De stem van Ana, zoals we de eetstoornis noemen, voelt zich bedreigd. Die angst voel ik helaas nog te vaak. Daarom denk ik nog te vaak dat ik dan teveel eet als ik stop met afwegen.
Grenzen over durven gaan
Vanmorgen (31.01.2022) ben ik samen met mijn mentor met de bus naar mijn stageplek gegaan. Vandaag was namelijk mijn eerste stagedag. Ik vond het zeker spannend, maar achteraf vond ik het ook wel leuk. Zowel met de bus, als op de dagbesteding voor ouderen. Natuurlijk was het nog best wennen. ‘s middags werd ik door mama opgehaald. Fijn, omdat ik moe was, maar balen omdat ik dan te weinig kon bewegen. Toch was ik trots dat ik durfde toe te laten dat mama kwam.
De volgende dag ging ik helemaal zelf met de bus naar de stage. Dat ging goed!
Vandaag, dinsdag 01.02.2022 vond ik het leuker op stage. Ik had leukere begeleiders, vond ik. Ook heb ik weer nieuwe dingen geleerd, zoals het opnemen van de lunch en die lijst naar de keuken brengen. Ik was al veel meer gewend en wist het dagritme wat beter. Ook deze middag kwam mama me halen. Toen ik thuis kwam, bleek Mika, mijn broer, positief getest. Reden om even het huis te ontvluchten en in de ruststand terug te komen.
Doen wat goed voelt
Donderdag 03.02.2022. Wat had ik zin in friet. Het leek wel alsof mama dat aan me kon zien. Vanavond aten we friet met curry+ bitterballen. (In een bakje dus niet afgewogen)
Weer een stap in de goede richting. Hopelijk laat die eetstoornis me met rust. Jammer genoeg vulde mijn hoofd zich al snel met gedachten. Ik praat hier veel over met papa en mama. Met komend weekend in het vooruitzicht, waarin Janna, mijn zus gaat uitdelen op de musical en mama jarig is en we samen een stuk slof gaan eten, vind ik frieten extra spannend. Zeker ook omdat mijn controlemoment van zelf wegen, naar om de 3 weken is verschoven. Gelukkig stimuleert papa mij om gewoon van alles wat te eten. Stiekem vind ik dat fijn, aangezien ik echt wel van lekkere dingen houd. Maar dat maakt niet dat ik niet bang ben, dat ik niet angstig ben.
Bakken
Mama is maandag de 7e jarig. Ze heeft me gevraagd een Monchou-slof maken . Opa en oma zouden komen eten, alleen kan dat door Corona nu helaas niet. Toch ga ik lekker bakken en dan eten we dat baksel op zondag met papa, Mika en mama op. Voor mij overigens niet vanzelfsprekend. De eetstoornis, die aardig getriggerd wordt, schreeuwt voortdurend tegen me dat chips en gebak echt niet samen kan. Ik luister niet!
Je leest dat ik aardig op weg ben. Nieuwe stappen durf te zetten en sommige drempels achter me te laten. Jammer genoeg merk ik dat alle onzekerheden en disbalans vanuit Corona me het niet makkelijker maken. Volgende week kun je me weer volgen, in het vervolg van deze blog.
groetjes Puck
Lieve Puck,
Vanmiddag je laatste verslag/artikel in woordkriebels gelezen. Je worsteling met de eetstoornis blijft zwaar. Maar je zult het winnen van je dwanggedachten en gaan inzien dat dik worden niet in jouw “aanleg” lichaamsbouw zit. Kijk naar jouw beide oma’s.
Fijn dat je stage-plaats en werk goed bevalt. Zijn de “oudjes” aardig? Er kunnen ook mopperpotjes onder zijn.!
Ik wens jou een heel gezellige dag toe. Vier samen een heel gezellige verjaardag, ondanks de Corona.