Weg naar herstel

Sinds bijna 2 weken ben ik met ontslag bij Mondriaan. Ik vind het nog steeds wel een beetje gek, want ik heb daar toch 1,5 jaar rondgelopen.
Nu ik niet meer bij Mondriaan ben, loop ik op maandag, woensdag en vrijdag stage bij de Plus. Toevallig kreeg ik vandaag complimenten, dat ik vooruit was gegaan en ik kreeg een cadeautje. Op dinsdag ga ik, alleen nog in de maand juli, naar Stek in landgraaf. Dit is een vorm van dagbesteding, waar ik me heel fijn voel. Ik kom er graag. Bij de Plus vind ik het ook leuk om te werken, maar als bijbaantje zou ik het nu nog niet willen. Te druk voor me.

Helaas ervaar ik nog steeds geregeld veel angsten en heb ik nog veel last van de eetstoornis/onderliggende problemen. De angst om dik te worden is mijn grootste vijand, want het houdt mij echt heel erg tegen om stappen te zetten in het proces om beter te worden, om Puck weer terug te krijgen.
Hoewel het af en toe al lukt om te genieten, ander beleg te nemen of tegen de angst in te gaan, vind ik dat de weg naar het herstel nog te veel kilometers bevat.
Daarom stap ik stevig door. Ik ga vanaf deze week beginnen met het 1x per twee weken wegen i.p.v. 1x per week. Dat vind ik spannend. Toch zie ik er ook de voordelen van in, maar ook nadelen. Doordat ik komende week niet ga wegen, maakt de angst in mijn hoofd de geplande uitdagingen groter dan ze zijn, waardoor ik ook een grote angst heb dat ik de week erna echt enorm ben aangekomen.

Mijn ouders worden o.a. voor mijn problematieken begeleid door verschillende specialisten. Op het RTO (ronde tafel overleg) bespreken ze elke 8 weken waar er nog knooppunten zijn. Zo gaan we nu bespreken of er niet hulp kan komen voor die angst. Ik heb namelijk een professional nodig, die naast me staat. Mijn ouders kunnen me niet altijd helpen en ze weten ook niet altijd meer hoe ze me kunnen helpen.

Ik merk dat ik het lastig vind om nieuwe stappen zelf te zetten. Ik weet dat ik die stap moet zetten om van die angst af te komen: alleen als ik het moet gaan doen, dan komt die angst weer enorm naar boven, ga ik veel te lang nadenken voor ik het ga doen en dan doe ik het uiteindelijk wel of juist niet.
Afgelopen vrijdag vroeg mama of ik mee ging een ijsje eten. Eerst zei ik nee, maar vervolgens ga ik toch erover nadenken, aangezien ik eigenlijk wel wil. Dat ik vervolgens om 20:00 ook nog yoghurt wil, maakt de keus niet makkelijk. Mama zei me het allebei te nemen, maar dat vond ik toch mega eng, want dan zou ik dik worden. (Zegt mijn angst) Uiteindelijk ben ik mee geweest een ijsje eten! Als ik nee was blijven zeggen, dan was ik ook verdrietig geworden: puur van het feit dat ik weer niet mee durfde. Dat ik weer niet mee kon doen met de familie. Weer niet een stap in de richting van een eigen leven i.p.v. meegaan in het leven van de eetstoornis.

De wil en de motivatie is er wel om tegen de angst in te gaan en om beter te worden, maar de angst is zo sterk dat het me vaak tegenhoudt. Als ik bv. een eet-uitdaging aanga, dan wil ik het i.p.v. doen en niet én. Ik wil extra bewegen of koolhydraten weglaten tijdens het avondeten. Ik raak meestal ook echt in paniek als ik een dag niet kan wandelen i.v.m. regen, hitte, storm. Dat is nog echt bewegingsdrang, aangezien ik nog iedere dag moet wandelen.
Ik zie iedere week dat ik amper verander van gewicht, maar het vertrouwen is er vaak alleen op de dag zelf en de dag erna is de angst er weer. Best wel teleurstellend, kan ik je zeggen.

Ik heb overigens niet alleen angst om dik te worden. Ik heb ook angst om ziek te worden. Zodra ik ook maar een verkouden neus heb, zou ik moeten thuisblijven en kan ik dus niet bewegen en nergens naartoe. Daardoor durf ik, nu de Coronacijfers omhooggaan, amper meer met het OV te oefenen, omdat ik denk dat ik dan besmet kan raken. Of ik durf de winkel of de bioscoop niet in, of het terras niet op.
Ik vind het ook best spannend om straks naar het Mbo te gaan. Stel je voor dat ik geen vriend/vriendin ga vinden daar, dat ik gepest word, omdat ik anders ben, dat ik niet mee kom met de rest, om het niet te redden…
Angst om alleen te zijn in het weekend in de avond. Bang om niet alles voor het begin van het schooljaar klaar te hebben. Bang om risico’s te lopen.

Eigenlijk is er altijd wel iets waar ik bang voor ben. Als er iets is opgelost, dan komt het volgende alweer. Bv. papa werd ziek en ik was bang om ook kanker te krijgen. Ik ging moedervlekken controleren en door de huisarts laten weghalen. Vervolgens begon corona en werd ik daar bang van.
Bijna iedere avond praat ik wel met papa en mama en meestal zijn dit geen leuke gesprekken. En het gaat altijd eigenlijk over hetzelfde onderwerp: mijn verdomde angst.

De weekenden zijn al heel lang een probleem. Door het gemis van een sociaal leven, ben ik vaak alleen en heb dus weinig afleiding. Ik ga dan vlug mee in de angst. Vorig weekend had ik daardoor een slecht weekend.
Gelukkig was dit weekend heel fijn weekend. Ik ging mee het ijsje eten, stond lachend op de foto’s, we hebben samen gewandeld en gefietst en ik kon lachen om grapjes. Fijn om daarmee een nieuwe week te beginnen.

Tot de volgende keer!
Puck

Written by Puck