Kanker verweven
13 maart 2015
Ik zit in een klein kamertje. Naast mij zit Paul. De diagnose uitgezaaide longkanker is uitgesproken. De longarts richt zich tot Paul. Hij merkt niet dat er onder mijn stoel een aardverschuiving plaatsvindt. De klokt tikt op een harde en irritante manier door in mijn oor. Ik kijk opzij. Op het gezicht van mijn man is geen spoortje angst, wanhoop of verdriet te ontdekken. Zodra we de kamer verlaten, stappen we samen, maar toch alleen de rollercoaster van ons leven met kanker in.
Terwijl we terugrijden naar huis, denk ik aan ons gezin. Ons zorggezin, waar Paul en ik schouder aan schouder samensmolten in onze opvattingen. Nu kan ik alleen maar wanhopig zoeken naar een gezamenlijke glimp. Het verschil in beleving, na dat allesbepalende gesprek, is akelig groot. Na zoveel jaar van verbinding, staan we nu voor een onmogelijke taak: hoe gaan we de kanker verweven in ons leven als er sprake is van verwijding en vereenzaming?
21 februari 2020
Er is door de jaren heen veel veranderd. De rollercoaster is beetje bij beetje tot stilstand gekomen. De verwijding en vereenzaming heeft plaatsgemaakt voor gezamenlijke veerkracht. Mijn twijfels en angsten verwoord op het witte papier en de kracht, die Paul vanuit het leven wist te omarmen, zorgden er uiteindelijk voor dat we hand in hand door deze periode gekomen zijn. Dat de zwarte randen van afschuwelijke data omgebogen werden tot symbolieken, waar we elke jaar weer opnieuw bij stilstaan. De dagen van diagnoses, chemo’s, bestralingen, bloedtransfusies en de wonderbaarlijke immuuntherapie.
Ik kijk naar Paul. Samen staan we op dit medisch congres. We smelten samen, van verwijding is geen sprake meer. Het witte papier met aantekeningen, dat ik verwerkte tot een boek, bleek de basis voor verdieping en verbinding. Voor ons als gezin, maar zeer zeker ook voor de buitenwereld. Het boek bleek de uitnodiging te zijn om op verschillende plekken ons verhaal te mogen vertellen. Op Zuyderland, bij Toon Hermans Huis en hier dus, op een medisch congres. Bij elke presentatie smolt een stukje verdriet en rouw weg door de warmte van de aanwezigen.
4 februari 2021
Praktisch 6 jaar na die diagnose in dat kamertje, sluit ik dit verhaal af met de woorden dat ons leven met kanker een uitdaging blijft, die ons nog steeds scherp houdt. We realiseren ons terdege dat we als een wonder staan, waar we nu staan. Dat dit niks te maken heeft met vechten of positief denken, maar met geluk hebben. De kankercellen zijn door de verschillende zware behandelingen fiks in omvang verminderd en in een inactieve staat gebracht, maar Paul is niet schoon. Dat we daarmee nooit weten wanneer de kanker weer toeslaat is weliswaar onzeker, maar ook dagelijkse realiteit.
Laten we vooral op Wereldkankerdag stilstaan bij de verschillen, die naar voren komen als het om kanker gaat. Niet alleen bij de patiënt, maar ook bij zijn of haar naasten. In ons verhaal hebben we onze verschillen weten te verenigen en er uiteindelijk kracht uit kunnen halen. Stilstaand bij dat geluk, pakken we tot op de dag van vandaag onze momenten in met een prachtige grote strik. Om elke keer weer te genieten van een cadeautje, dat we mogen uitpakken op onze eigen manier.
