Ik laat mijn neus zien
Ik zit op mijn nieuwe werkkamer. Mijn bureau ruikt nog nieuw. De lijsten, die ik alvast opgehangen heb, wachten geduldig tot ze gevuld worden met teksten van eigen bodem. Ik staar. De ruimte voelt nog niet als die warme jas, waarin ik me in tijden van kou en onveiligheid zo graag verstop. De chaos in mijn hoofd begint heel langzaam op te lossen en langzaam voel ik mijn vingers over het toetsenbord zweven, automatisch tikkend op de juiste letters. Woorden, die als poëtische veldboeketten verschijnen op het scherm van mijn computer. Ik warm op. De tijd die ik vandaag heb om te schrijven, is wederom niet veel, maar ik deins tegenwoordig niet meer zo snel terug van het genieten in kleine hapjes. Dus ook zo vandaag. Om 11:00 moet ik wieberen uit mijn werkkamer: manlief heeft hem gereserveerd. Tja, zo gaat dat in tijden van Corona, waar het thuiswerken helemaal hot is.
Ik tik nog even vrolijk door. Ik heb al zolang geen pennenstreek meer gezet, dat ik het schrijven voor mijn gevoel weer even in mezelf op moet oprakelen. Hoe was het ook alweer: punten, komma’s, humor en een vlotte opeenhoping van woorden, die de lezer voor even mee moet nemen in het proces waarin ik zit. Het is als een spin, die zijn spinnenweb weeft, zonder er zelf verstrikt in te raken. Ik kijk even op en voel de laatste zonnestralen door het raam naar binnen stralen. Ze schijnen me te roepen: “kom nou toch nog even naar buiten”. Een frisse neus is goed voor me, nu ik verkoudheidsklachten heb en ook een stevige wandeling draagt bij aan de rust in mijn hoofd en de balans in mijn lijf. Ik weet het, maar nu even niet. Nu wil ik die poëtisch veldboeketten laten groeien, zodat ik met mijn Woordkriebels weer even mijn neus laat zien. Ik smijt er de komende minuten nog even een paar woorden tegenaan en alhoewel ik absoluut geen benul heb of deze pennenstreek überhaupt iets oplevert wat van goede kwaliteit is, luister ik maar al te graag naar mijn vingers, die als een razende Roeland over het toetsenbord gaan.
Het is bijna 11 uur. Ik hoor de sleutel in het slot van de voordeur. Manlief is terug. Ik tik de laatste woorden van mijn veldboeket en hoop dat ook manlief meegezogen zal worden in de geuren en kleuren, die ik het laatste half uur gezaaid heb.
Sandarijn
