Open ziel
Het ging er niet om wat ik geloofde, maar wat ik voelde.
Onze jongste is geboren met een warm hart. Dat was me vanaf het allereerste moment duidelijk. Hij gaf mij liefde, waar ik het het hardste nodig had en is dat altijd blijven doen. Ook naar anderen toe, met een enorme overtuiging. Zijn open hart is zijn open ziel.
Op zoek naar zijn plek in deze wereld, heeft onze jongste een bijzonder traject afgelegd. Door hem de ruimte te geven, ontwikkelde hij zich op een -voor hem- passende manier. Van een afstand heb ik zijn proces gadegeslagen: ik wist dat het amper zin had om te sturen. Zijn zelfcompassie was zo groot, dat hij precies wist welke stappen hij in welke omgeving moest zetten.
Met de nodige onzekerheid leerde ik mezelf om mijn jongste te volgen. Door te kijken en te luisteren en vooral te vertrouwen op mijn instinct in deze. Waar ik graag de touwtjes in handen had, wist ik dat het bij dit kind weinig zin had om dat te willen. Hij genoot zo van zijn eigen stappen, dat ik alleen maar mee kon bewegen op de het ritme van zijn cadans. Ook toen zijn vader ernstig ziek werd, gaf hij me de kracht die ik toentertijd zo hard nodig had. In zijn hele zijn, wist hij mij, maar ook zijn zussen en zijn vader op een speciale manier boven de gebeurtenissen uit te tillen. Ze zijn in ons geheugen gegrift.
Terugkijkend, is er een fase van intense moeheid geweest. Al duimend zonk hij weg in zijn eigen leven, waar weinig tot geen ruimte was voor sociale en cognitieve ontwikkeling. De ommezwaai kwam in zijn puberteit: de baard kwam in de keel, hij werd verliefd en startte met een intens beugeltraject om hem eindelijk van het duimen af te helpen. Hij was er zelf klaar voor en stuurde aan op een heel nieuw levenspad. Waar zijn vader en ik serieus dachten, dat hij absoluut geen interesse had voor een opleiding, toverde hij op een dag een nieuw voorstel uit de hoge hoed. Hij wilde naar het MBO.
Vanaf dat moment voelde ik de sprankeling in zijn ziel. Het enorme ja-gevoel om ergens te durven komen. Om zijn liefde voor de natuur en beesten in te ruilen voor het harde horeca vak. Het was me even een omschakeling, maar hij had zijn plannetje al goed uitgedokterd. In eerste instantie was ik huiverig: mijn moederangst om hem te verliezen aan de harde maatschappij zorgde voor een keel die behoorlijk dichtgeknepen werd. Daarnaast houd ik totaal niet van veranderingen in plannen, dus dat was ook echt even wennen. Gefascineerde legde hij me uit, wat er allemaal zou moeten gebeuren in de jaren die restten.
En zo geschiedde. Inmiddels zijn we twee jaar verder en heeft hij zijn leven gevuld vanuit een intrinsieke motivatie. De benodigde certificaten op zak en een aanmeldingsprocedure op Mbo-1 achter de rug. Naast school creëerde hij een werkplek bij Hoeve Geleenhof, waar hij als afwasser een prettig lid is van het team van Maud en Evert.
18, bijna 19 jaar geleden mocht ik moeder worden van een bijzondere jongen. Een jongen die zijn hart opende en mij uit een burn-out trok. Die mij leerde niet vanuit materieel, maar vanuit vriendelijkheid en rechtvaardigheid te handelen. Dat vertrouwen de basis is om ontwikkeling te openbaren. Een jongen die urenlang kon slapen en wegdromen in zijn eigen wereld. Die de rust in zijn hoofd niet altijd vond, maar door te gaan zingen het juiste snaartje wist te raken. Die startte op regulier onderwijs, maar al snel de overstap maakte naar de Mytylschool te Houthem. Die de vloer aanveegde met meningen van anderen en vanuit eenvoud wist te creëren wat hij nodig bleek te hebben.
Die jongen gaat na 12 jaar de vertrouwde plek in Houthem verlaten. Hij slaat zijn vleugels uit en vliegt onder luid applaus van velen een nieuw avontuur tegemoet.
