Efteldingen

Efteldingen. Het woord boven de ingang van de souvenirwinkel springt in het oog, zodra ik het park kom binnenlopen. De weelde van de Efteling, het paradijs voor fervente fans en ook voor onze kinderen de slagroom op de taart. Ik beloof mijn kinderen, dat ze aan het eind van de dag iets mogen uitzoeken: tenslotte vier ik vandaag mijn verjaardag!

Vol verhalen komen we thuis. Over doldraaiende achtbanen, gillende pubers, sprookjesachtige sferen, geurende kaneelbroodjes en Eigenheimers. Kortom de sfeer in het park der nostalgie heeft ons weer betoverd. Met dankbaarheid word ik overladen. Later op de avond stroomt mijn app vol met berichtjes. Dat we naar de Efteling zijn geweest, heeft te maken met mijn verjaardagwens: een dag met mijn gezin op pad. Voor de nieuwe lezer: twee van mijn drie kinderen wonen beschermd en dus niet meer thuis.

Met tevredenheid kijk ik terug. De foto’s die ik gedurende deze dag gemaakt heb, geven een mooi beeld. Me, myself en mijn fototoestel: we zijn beste vrienden. Het vastleggen van indrukken geeft mij de kans om steeds maar weer na te kunnen genieten. Niet alleen van de liefste personages, maar zeer zeker ook van de attracties. Sommigen zijn zo waanzinnig mooi van architectonische aard, dat ze mij blijven fascineren. Redenen om mijzelf op beeldende wijze op te laden. Blije gezichten, mooie sferen en verbinding met mijn gezin zonder de dagelijkse zorgen. Genoeg om bij stil te staan.

Een dag op pad met z’n vijfjes. Het is en blijft een uitdaging. Onze drie kinderen verschillen zo van aard, dat het een heel gepuzzel zou zijn, als ik hun de keus zou geven. Door de jaren heen hebben ze weliswaar geleerd rekening te houden met elkaar, maar dan nog zou het een behoorlijke strijd van geven en nemen worden. Gegarandeerd dat een van de drie zou toegeven aan de behoefte van een ander. Iets dat ik nou net niet wil. Elk lid van het gezin heeft evenveel recht op zijn of haar behoeftes. Gelukkig was ik degene die koos: tenslotte was ik jarig.

Ik koos goed. Dat ik van tevoren toch spanning ervaarde, heeft met mij als perfectionist te maken: als ik dan op pad ga, moet het goed zijn voor de kinderen. Want als de kinderen genieten, geniet ik mee. De spanning vooraf was natuurlijk niet nodig. Het weer werkte mee, niemand was ziek of moe en ook het meenemen van de rolstoel voor onze Janna leverde geen issue op. Ik kon achteruit leunen en genieten. Wat ik vervolgens op vele manieren deed. Al wandelend door het park, mezelf verwonderen in mysterieus Symbolica of zittend op een bankje, terwijl de rest van de familie (op Puck na) al gillend over mijn hoofd kwam zeilen. Ikzelf hoef niet zo nodig in achtbanen, maar geniet intens van de geluiden van kettingen, rails en schreeuwende achtbaangasten. Samen met Puck zoeken we een plekje, kijken onze ogen uit en wachten geduldig af tot de rest van de familie weer aansluit. En zo deden we met z’n vijfjes vandaag water bij de wijn, moesten we wel eens nee horen of was de plek niet de plek waar we in eerste instantie voor kozen. We deden het er mee: het werd een leerproces op een speelse manier.

Na een lange dag: de schemer zette in, reden we de Efteling uit. Op de achterbank drie tevreden, maar ook uitgeputte kinderen. Terwijl ik in mijn passagiersstoel naar achteren leunde, keek ik stiekem opzij naar mijn chauffeurtje. Zijn haren platgestreken door de kracht van de achtbaan en zijn ogen glinsterend van plezier. Want jong of oud: de wonderbaarlijke wereld van de Efteling maakt het kind in je los.

Written by Sandarijn Hilkhuijsen