Aandacht voor jou
*Mika
Als ouders denk je het goed te doen. Pas wanneer de kinderen hun eigen weg gaan, wordt ons als ouders de spiegel pas voorgehouden. Dan pas ontdek je scheurtjes in je opvoeding.
Onze oudste begon zich op haar 19e los te worstelen. In ons huis werd mijn en haar ruimte te klein en er ontstonden wrijvingen. Aangezien ze een rugzakje heeft, kon ze niet zonder meer zomaar op kamers: Beschermd Wonen was de enige optie op dat moment. In het eerste jaar was ze nog meegaand. Blijkbaar waren wij nog steeds de meest veilige personen voor haar. In het tweede jaar zag je, mede door Corona, dat ze langzaamaan haar eigen keuzes ging maken. Dat ze wat meer tijd nodig had om zich los te wrikken, is inherent aan het feit dat we mentor en bewindvoerder zijn en dus geregeld contact hadden. Na drie jaar is ze langzaam losgeweekt. Iets dat we goed merken, als ze bij ons is. De weinige regels die bij ons gelden, zijn ineens lastig en ouderwets. Gelukkig is ze net als haar moeder een open boek en zijn de banden weer gezond hersteld.
Nu onze middelste ondertussen drie weken op weg is binnen Beschermd Wonen, wordt ons veel meer een spiegel voorgehouden, dan dat bij de oudste het geval was. Het proces van oudste verliep heel geleidelijk. En dat in tegenstelling tot het proces van onze middelste, waarbij het de hoogste tijd werd dat de navelstreng doorgeknipt zou worden. Dat haar proces van loskomen veel heftiger is, heeft niet alleen met karakter te maken, maar ook met een behoorlijk pittige voorgeschiedenis. Een diagnose ASS, een eetstoornis en een negatief zelfbeeld. Deels zo herkenbaar voor mij als moeder, waardoor ik er alles aan gedaan heb, dit zo goed mogelijk te steunen en te begrijpen. Niets erger dan niet gezien te worden in je angsten en diagnoses. Het zou mij als moeder niet overkomen, dat dochterlief door gebrek aan inzichten weg zou drijven.
Weggedreven is ze zeker niet. Tijdens de wekelijkse gesprekken horen we van de leiding juist terug hoe beschermd we haar hebben opgevoed. Hoezeer ze vertrouwt op ons woord en hoe moeilijk het is om dat vertrouwen bij de leiding te leggen. Daarnaast kregen we terug dat ze te weinig aan regels gebonden werd en dat Nee weinig tot niet voorkwam in ons vocabulaire. Klopt helemaal: onze visie is inderdaad een van weinig regels, overleg en eigen verantwoording. Wij dachten het op de juiste manier te hebben gedaan. De spiegel die we nu voorgehouden krijgen, geeft me buikpijn. Buikpijn omdat we een deel van de opvoeding beter hadden kunnen aanpakken. Het wordt nu namelijk wel heel hard beitelen om haar los te kappen van ons.
Twee meiden die het ouderlijk nest aan het loslaten zijn. Twee meiden met een rugzak, waar ondanks Beschermd Wonen en begeleiding nog veel aandacht voor nodig is. Zoveel, dat onze jongste zoon al jaren dreigt te verdrinken in ons gezin. Zoveel, dat de emmer vorige week overliep en we via omwegen te horen kregen hoezeer jongste verdrietig en gestrest is. Gestrest over het tekort aan aandacht, maar ook voor het overschot aan aandacht voor de meiden. Wat had hij zich verheugd om als enige achter te blijven met papa en mama. Eindelijk zouden we ook tijd met hem doorbrengen. Wat een pech had hij, dat de bureaucratie en bezuinigingen een kink in de kabel veroorzaakten binnen het ouderlijke nest. Wat een geluk dat hij het wel durfde te vertellen aan een van zijn vrienden van school. Zo kwamen wij het tenslotte ook te weten. Bedankt dat ook nu weer de spiegel wordt voorgehouden. Daarmee kunnen wij actie ondernemen en bedachtzaam zijn op zijn gedragingen. Even de puntjes op de -i- wat betreft de aandacht voor hem.
