Dagboek van Puck

Maandag 16-1
Vandaag is mijn eerste dag dat ik bij Credohuis Beschermd ga wonen. Ik voel veel spanning rondom eten, gewicht en vragen stellen. Ik hoop stiekem dat ik zo snel mogelijk klaar ben voor de volgende stap: begeleid zelfstandig wonen.
Ik heb samen met mama en papa mijn kamer ingericht. Het voelt nog niet als mijn plek. Het voelt nog niet als mijn nieuwe thuis.
‘s Avonds heb ik samen met een van mijn begeleiders boodschappen gedaan voor het avondeten. Omdat de begeleider geen zin had om te koken, werd het kant en klare lasagne. Wel lekker. Toen ik ‘s avonds op het weekmenu keek, schrok ik. Allemaal producten, die in de ogen van Tante Es ongezond zijn: pizza, broodje shoarma, kip, mais en friet en aardappelgratin.
Morgen moet ik wegen op de therapie. Ik vind dat enorm spannend . ik ben bang dat ik enorm ben aangekomen.

Dinsdag 17-1
Vanmorgen was ik rond 7 uur wakker en stond rond half 8 op.
Half 9 was ontbijt. Sommige bewoners waren al naar werk of school en er lagen nog een paar in bed.
Vandaag ga ik even niet naar school: kan ik een beetje op adem komen. Na het ontbijt ben ik gaan sporten. Deze sportschool is minder fijn dan die in Heerlen. Ik voel me ook niet helemaal op mijn gemak daar. Ik voel me nog niet op mijn plek.
En niet alleen op de sportschool. Ook het gezinshuis is nog niet als thuis. Ook heb ik het gevoel dat ik niet in deze groep hoor. Ik ben heel rustig, heb autisme en heb een andere achtergrond. Ook het vele reizen is een vermoeiend gegeven. Naar de therapie zit ik 60 min. In de bus. Logisch dat ik bij therapie heb gehuild.
Ik twijfel of ik dit een jaar ga volhouden. Ik hoop dat ik heel snel klaar ben om begeleid te gaan wonen.

Woensdag 18-1
Ik wil snel beginnen met het plan van aanpak, zodat ik ook snel klaar ben om door te stromen naar een volgende stap. Ik wil helemaal niet de tijd nemen om rustig aan te doen. Ik voel me niet begrepen. Ik voel me niet op mijn plek. Ik voel me dik en angstig. Ik heb het gevoel dat ik geen controle heb over het eten. Vandaag was geen goede dag. Veel verdriet. Op de zangles heb ik ook niet gezongen maar gepraat. Het liefst zou ik naar huis gaan, maar dat doe ik niet want ik kan nergens anders Beschermd wonen.
Ik heb de hele tijd het gevoel dat mensen me niet begrijpen of snappen.

donderdag 19-1
Vandaag naar school geweest. Evaluatie bij therapie gehad. Ik was bang dat ze niet door wilden met me, maar gelukkig is dat niet zo. Vandaag was het geen goede dag: ik vond de vragen die de therapeut stelde lastig. Dan raak ik geïrriteerd, overprikkeld en ben ik niet zo vriendelijk.
Vanavond was de groep gezellig en een bewoner had pasta pesto met kip gemaakt. Ik lust normaal geen pesto. Ik was aangenaam verrast: deze vond ik wel lekker.
Ik voel me al de hele dag dik . Het voelt alsof ik minder grip/controle heb dan thuis. Ook heb ik nu al een beetje spanning/angst voor het wegen dinsdag. Vanavond ook veel vragen gesteld aan de begeleiding. Soms ben ik bang dat ik teveel vragen stel.

Vrijdag 20-1
Vanmorgen naar de winkel geweest met mijn vaste begeleider. ‘s Middags zou ik eigenlijk wandelen met opa en oma, maar het sneeuwde erg hard. Wel opgehaald door opa en oma en daar geluncht, spelletjes gedaan en gebakken. In de middag naar papa en mama om daar avond te eten.
Ik heb veel angstgedachtes vandaag. Vooral over dinsdag het wegen.
Ik wil zo graag van tante Es af. Ik wil minder met mijn lichaam en eten bezig zijn. Gewoon ontspannen. Ik heb last van veel dingen. Zo kan ik mijn haren niet makkelijk zelf doen en moet ik reizen en plannen.

Zaterdag 21-1
Vanmorgen ben ik met de bus naar de musicalles in Heerlen geweest. Dat ging prima.
Toen ik terugging merkte ik dat het wat vervelender was . ik was moe en overprikkeld. Ook ontdekte ik dat de rest van de bewoners het hele weekend weg waren: zij gaan op stap en logeren bij vrienden. Lekkere confrontatie met mijn eenzame bestaan.

De tweede week begon niet zo lekker. Tijdens mijn weegmoment gebeurde er waar ik zo bang voor ben: ik woog 9 ons meer…even een time-out.

Vrijdag 27-1
Na zware dagen om weer wat balans te vinden, heb ik me aangemeld om lid te worden van de Nederlandse Vereniging Autisme. Vanmorgen kreeg ik een mail+ een tijdschrift van hun uit 2020. Er stonden hele herkenbare dingen zoals:
* Geluiden: als ik moe of overprikkeld ben en ik zit in de bus worden geluiden in mijn oren 10x harder.
Ik heb ook wel eens als ik moe of overprikkeld ben en ik in de winkel boodschappen aan het doen ben, dat piepende kassa’s of schreeuwende kinderen ik echt niet kan verdragen. (al kan ik schreeuwende kinderen sowieso niet echt verdragen)
Ook merk ik soms dat als iemand mij een vraag stelt, ik die vraag niet hoor.
* Aanraking: ik heb liever niet dat ik onverwacht aangeraakt word. Het liefst heb ik dat iemand even vraagt of hij/zij me mag aanraken of zegt dat het gaat gebeuren bv. knuffelen.
Ook ben ik best wel perfectionistisch en leg ik de lat hoog.

* Onverwachtheid: als iemand iets aan mij voorstelt, heb ik soms tijd nodig om het te verwerken/ er even over na te denken .
Als iemand iets met mij wil doen op een moment dat ik moet sporten, vind ik het lastig om dan te zeggen dat ik niet ga sporten maar gezellig mee ga of het niet eromheen te plannen. (ook wel stuk eetstoornis vooral)
Ook merk ik dat ik best snel kan schrikken. Bv. als er onverwachte kortdurende geluiden zijn : een deurbel of een deur die dichtslaat. Ik kan daar best wel van schrikken.
*Ik heb ook het liefst mijn hele dag vol gepland. Thuis kon ik dat wel hebben. Maar sinds ik in buitenshuis woon, merk ik dat ik bijna tijd te kort kom. Ook ben ik erg moe. Ik kan m’n rust niet nemen omdat mijn hoofd altijd aan staat o.a. door tante Es, de angsten, gedachtes, nieuwe indrukken, spanning enz. Ik trek me terug op mijn kamer en ga vroeg slapen terwijl de rest nog de deur uit is. Ook het reizen met het ov kost meer tijd en energie.

Ik vind het ook lastig om goed voor mezelf te zorgen. Ik durf het soms niet eens door tante Es. Bang dat ik dik word als ik een keer niet ga sporten omdat ik moe ben.
Vandaag tijdens het maken van het plan van aanpak met mijn begeleiders zagen ze dat ik moe was. Ze vonden me witjes zien. We kwamen er ook achter dat ik naast een vol weekprogramma, ook veel moet van mezelf. Ik moet sporten, ik moet m’n taken af hebben, ik moet naar school , ik moet naar therapie enz.

Om de dagen wat meer verspreid te vullen, stelde mijn begeleider voor om de therapie van donderdag, naar vrijdag te zetten. Dan heb ik namelijk vrij. Het kan wel, maar dan zal ik naar Maastricht moeten gaan. Dat kost me veel energie. Wellicht kan ik dit overleggen met mijn therapeut.

Na twee weken begin ik langzaam te wennen. Mijn twee begeleiders voelen veilig en ook de groep is veilig. Ik heb al veel complimenten gekregen. Op naar week 3. Op naar nieuwe doelen: meer rust creëren en communiceren in theemomentje waarin ik over koekjes en kalfjes leer praten.

Written by Puck