Wij staan op!
Onze oudste
“Mam, papa heeft gehuild“… Eindelijk, denk ik als ik dit bericht via mijn oudste dochter te horen krijg. Ook mijn stoere en nuchtere Hollandse man laat zien, hoe ellendig zwaar het hele proces is van bureaucratisch onvermogen om kwetsbare jongeren op een woonplek te krijgen. En niet zomaar jongeren, nee zijn bloedeigen kinderen.
Maanden zijn we al aan het ploeteren. Wetgeving en regels rondom het woontraject van onze oudste, belemmeren ons en haar om een volgende stap te kunnen zetten en dat terwijl eind maart Villa Franka (=woonvorm) definitief dichtgaat. Onze oudste is een gevalletje apart. Altijd al geweten, maar nu ze ouder wordt, stelt ze de gemeente wel aardig op de proef. Na drie jaar beschermd wonen, moet zij de overstap maken naar begeleid wonen. Normaliter is dat met slechts 3 uur begeleiding in de week. Van 24 uur per dag naar 3 uur per week is in ogen wat wat rigoureus, maar schijnbaar binnen het hokje. En laat zij daar nu niet in passen. Gemeente Heerlen op zijn kop en de uitvoerders in paniek. Want uit welk potje moeten die begeleidingsuren betaald worden…
Zo ook afgelopen gesprek. Terwijl er wederom twee nieuwe gezichten vanuit de gemeente aan tafel schoven, piest onze oudste, net als al die afgelopen maanden, buiten het hokje. Dé reden dat we tig aantal uren om de tafel hebben doorgebracht zonder het juiste resultaat. Uren met beloftes en misverstanden. Uren van leegtes. Waarom zou het vandaag anders zijn? Het duurt niet lang of de beloftes en de niet-passende woonplekken liggen op tafel. Wat heb je aan beloftes, als je de expertises van ouders niet serieus onderzoekt of meeneemt in je besluiten? Wat heeft een kwetsbare jongere die woont, werkt en sport in een bepaalde gemeente, aan een verhuizing ver buiten dat gebied. Buiten het bereik van ouders, die bewind voeren en nog altijd begeleiden?
” Het komt goed” bleek de druppel die de emmer van tomeloos geduld deed overlopen. Wederom vlogen deze drie woorden door de lucht. Zoete broodjes zorgen er niet voor dat oudste ergens kan wonen. Jammer genoeg kon ik niet bij het gesprek zijn, want anders had ik iemand in die kamer de oren gewassen…en dat was niet mijn man. Bij thuiskomst omarm ik met alle liefde die ik heb mijn allerliefste maatje. Mijn mannetje, die al zoveel doorstaan heeft in zijn leven, staat eindelijk op. En ik doe met hem mee: tenslotte is het genoeg geweest: onze grens is bereikt. We hebben zoveel geslikt, dat we nog net geen morbide obesitas ontwikkeld hebben. Tijd om te spugen.
We hebben het lang tegengehouden om met ons verhaal richting de media te gaan, maar nu is het echt klaar. We zijn bereid om onze casus als voorbeeld in de media te verwoorden. Tenslotte vechten wij niet alleen tegen de bierkaai. Het zorgsysteem in Nederland zal onder de loep genomen moeten worden: zoveel ouders raken verstrikt en overspannen in het bureaucratische web. En hoe meer signalen wij afgeven, hoe meer de ogen geopend gaan worden. Tenminste, dat hoop ik.
Met het laatste beetje energie spreek in mijn zakelijk netwerk aan. De wethouder en wat vrienden, die door de maanden al vaker namen van doortastende journalisten hebben genoemd, worden geschreven. Alle facetten van daadkracht verzamel ik om de juiste woorden te vinden. En met 1 knop op verzenden, stuur ik een alleszeggend noodsignaal de wereld in. Een noodsignaal om alle ouders, die met dezelfde ellende zitten als wij, een hart onder de riem te steken.
Update: onze oudste heeft een nieuwe indicatie gekregen voor één jaar. Dat ze ons en haar geen passende woonplek kunnen garanderen, zijn woorden om zichzelf in te dekken. Komende week wordt dit verhaal vervolgd. De pitbulls staan klaar om zich vast te bijten!
