Flipperkasten en zo
De tweede week van januari 2023 is amper afgerond, of ik moet erkennen hoe oververmoeid ik ben. Niet mijn lijf, maar vooral mijn geest kan de bureaucratische last niet meer dragen. Ik had erop kunnen wachten: zo gigantisch druk het de afgelopen maanden was in mijn hoofd. Een flipperkast is er niks bij.
Ik sleepte mezelf door de afgelopen kerstvakantie heen, visualiserend hoe ik toch tot rust zou kunnen komen. De realiteit was echter hard. Ik kwam amper meer aan slapen toe en overdag lag er altijd wel ergens een afspraak of een autoritje op de loer. Met wat korte wandelingen en een boek probeerde ik me-time te realiseren. Echter ontspanner werd het niet.
Nu tik ik een paar dagen van verplichte rust aan. Slapen, mediteren en overzicht creëren. Dat ik nu toch alweer achter de computer zit, is pure noodzaak. Mijn overvolle hoofd aan gedachtes moet geleegd worden en dat kan ik alleen maar als ik de woorden via het toetsenbord richting een Word-document sluis. Me klaarmakend voor een middagsessie voor onze middelste, waar een leeg hoofd wel handig is. Zij gaat namelijk de intake doen van een plek beschermd wonen. Een proces dat alweer jaren van voorbereiding heeft gekost, maar waarvan de laatste loodjes zwaar wegen.
Wat voelde onze middelste zich altijd veilig bij ons thuis. Dankbaar kijk ik terug op alles wat wij haar als ouders nu mee kunnen geven op haar nieuwe avontuur. Een rugzak aan normen en waarden en hopelijk ook een dosis aan liefde. De basis om uit te groeien tot een zelfstandige volwassene. Ondanks alle veranderingen en duizend onzekerheden, slaat ze zich er dapper doorheen. Met een blik van volharding duwt ze haar angsten weg en neemt ze beslissing op beslissing. Tenslotte weet ze maar al te goed, dat het verlaten van haar comfortzone eng is, maar wel de enige manier om stappen te maken. Wat ben ik trots op haar!
Beschermd wonen. Het zou een makkie moeten zijn voor ons als ervaringsdeskundigen. Onze oudste dochter neemt tenslotte, na een proces van drie jaar, binnenkort afscheid van het beschermde wonen. Een traject dat we dus al kennen, zou je zeggen. Niks is minder waar. Het lijkt de pijn van de bevalling, die wegebt zodra het kind er is, maar in volle hevigheid aanwezig is, zodra een nieuwe bevalling van start gaat. Zoiets is er momenteel in mijn geest bezig.
Dat mijn hoofd momenteel dus iets weg heeft van een flipperkast, heeft alles te maken met het regelen van bureaucratie, maar zeker ook van loslaten en vertrouwen. Van een duik nemen in een oceaan vol onzekerheid. Van knopen maken in losse eindjes en van een afstand gaan toekijken, hoe onze middelste op eigen vleugelkracht het ouderlijke nest gaat verlaten.
De komende dagen zullen bol staan van het ontwijken van grote en minder grote windvlagen. De luchtdruk zal gespannen zijn, maar zoals we weten: na regen komt zonneschijn, dus ook in dit proces van loslaten zal het uiteindelijk wel goedkomen.
