Participatie-utopie
Dochterlief (21) heeft een proces van 3 jaar beschermd wonen achter de rug, barst van zelfvertrouwen omdat ze de wereld aankan binnen de setting zoals ze hem kent en ze is doodgewoon een jongvolwassen meid met een plafond.
Plotseling sta jij, mijn dochter, voor een voldongen feit: de organisatie waarin jij je zorg krijgt, besluit dat jij niet langer meer tot de kerndoelgroep hoort. De woonvorm kost te veel en gaat sluiten. Het overkwam jou van de een op de andere dag, zonder enige waarschuwing.
Van een krachtige jonge dame, die groeide, bloeide en functioneerde binnen haar mogelijkheden, veranderde je in korte tijd in een boos, zorgelijk en opstandig persoon. Dat kon ook niet anders, want jouw veilige woonwereld inclusief vriendschappen werd zomaar van je afgepakt en dat terwijl jij jouw project nog niet naar behoren had afgemaakt. Jij had nog zoveel meer nodig om te groeien: dat kon niet in tijd worden uitgedrukt. Misschien zat jij ondertussen toch ook al aan je plafond, zoals ik het aan mijn moeder-intuïtie kon voelen. Niet voor niets werd je opstandig en angstig.
De organisatie zou voor je zorgen. Dat stelde jou gerust. Wij hoefden ons geen zorgen maken.
Echter, de weken verstrijken en steeds meer komt jouw woonwereld onder tijdsdruk te staan. Begeleiders vertrekken naar andere banen en de woonvorm wordt stiller en leger. Met als resultaat dat je elke aangeboden plek met twee handen aangrijpt. Tenslotte wil jij niet op straat komen te staan. De vluchtmodus die er ontstaat wil ik als jouw moeder bewaken. Samen met de kritische blik van je vader bekijken we de nieuwe woonwereld die wordt aangeboden. We stellen kritische vragen, omdat ons ouderlijk gevoel iets anders zegt dan geruststelling. Tijd mag in deze keus geen rol spelen. Het probleem van de organisatie hoort niet op ons bordje te liggen.
De onduidelijkheid is dodelijk vermoeiend. Voor ons, maar nog meer voor jou. Jouw beperking zit hem niet alleen in een stukje lichamelijke belasting, maar nog meer in een sociaal-emotionele achterstand, waarmee een plafond in zicht komt. Helaas stelt het bureaucratische hokje dat deze beperking niet zichtbaar is en dus moeilijk hard te maken is. Hierdoor kunnen we (nog) geen Wet Langdurige Zorg aanvragen. Dat is een feit, maar met een beetje creativiteit, weten we met z’n allen dat ingrijpen hier echt wel op zijn plaats is. Ook met het vooruitzicht, dat jij lieve dochter heel veel wel kan, maar ook de flexibiliteit mist om steeds maar weer te anticiperen op een andere situatie. Stabiliteit en structuur zijn de basis om daar te komen, waar wij je graag willen hebben.
Nu staan we aan de vooravond van een lastige keus. Er is een woonplek beschikbaar. Niet zo mooi en ruim als de plek waar je vandaan komt, maar wel voldoende om de komende tijd te vertoeven. Ook dat zul je moeten leren, mijn dochter, dat geluk in kleine ruimtes te vinden is. Helaas is de plek maar voor 9 maanden beschikbaar. Buiten dat nadeel, ligt de focus voor ons als ouders echter ook op de veiligheid van jou als kwetsbaar persoon: tenslotte heb je niet voor niks beschermd gewoond. En dat is op deze plek volgens ons als ouders niet te waarborgen. Daarvoor zitten er te veel haken en ogen aan de situatie, waar we met ons creatieve brein niet op kunnen inspelen.
Een Utopia zullen we moeten uitsluiten. Daarentegen hopen we dat de gemeente en de zorgaanbieders bewust worden, dat participeren van deze doelgroep net op een andere manier begeleid moet worden, dan zij (financieel) voor ogen hebben.
Wordt vervolgd…
