Gekortwiekt de toekomst in
Elke vogel wil het ouderlijke nest verlaten. Op weg naar een eigen toekomst.
Bij onze kinderen muteerde een gen in aanleg. Hierdoor bleken hun vleugels al bij de geboorte gekortwiekt te zijn. Doorvliegen naar een eigen toekomst zou minder makkelijk gaan. Of het ouderlijk nest ooit verlaten zou worden, was de vraag.
Gelukkig is mijn liefde voor de kinderen groot. Ondanks dat verlang ik steeds meer naar een leeg nest. Wat gun ik hun, maar ook mezelf de ruimte om nieuwe fases te ontdekken. Zoals het hoort te gaan.
Tot voor kort geloofde ik in die ruimte. Oudste zou na drie jaar beschermd wonen binnen Villa Franca doorvliegen naar wonen met begeleiding. Onze middelste bekeek binnen GGZ een vorm van wonen en jongste zou doorstromen, nadat onze oudste haar eigen plek zou hebben. Het gaf me rust.
Helaas ging het feest niet door. Mede door een hand op de knip van een bureaucratische organisatie.
Ik plof neer op de bank. Mijn hoofd draait overuren. De zorg is complex. Het management van Adelante heeft geen idee, wat de sluiting van Villa Franca voor impact heeft. Ik slaap amper meer. Ik vraag me af, of zij zichzelf recht in de ogen kunnen kijken. Dat de sluiting ons als gezin x3 treft, is een casus op zich en geen reden om het niet te doen. Zo rationeel ben ik dan ook wel weer.
Toch voel ik me verraden door Adelante. Een organisatie, die stond voor onze kinderen. Een warm bad vol begrip en erkenning, waarin we minder vaak kopje onder gingen, als regulier. Een heel team ondersteunde ons in zware jaren. Met nog minder dan 1 jaar te gaan, sluiten we een 12-jarig hoofdstuk Adelante af. Dankbaar voor alles, wat deze organisatie onze kinderen wel heeft kunnen bieden, teleurgesteld in het toekomstige deel, dat zonder enige waarschuwing wegbezuinigd werd.
Ik snap er niks van. Waar ging het mis? Ik zou het als opvoeder graag weten. Waar is het warme bad gebleven? Heeft het koude water van de Geul zich in 2021 dominant gemengd? En waarom worden wij als ouders buitengesloten in het heetst van de strijd. Hoe stoer was het om een statement te maken binnen de regelgeving om samen met ons de emmers naar de zee te dragen. Zomaar een hoop vragen, die ’s nachts door mijn hoofd spoken.
Ik verzamel mijn gedachtes en schrijf het van me af. Het wordt tijd om de wereld te laten zien, hoe waardevol het is om te communiceren. Om openheid te bieden aan zaken, die niet alleen ons gezin treft. Hoe graag zou ik een kop koffie willen drinken, zonder dat ik als moeder-activist blijf plakken. Ik wil slechts gezien, gehoord, maar vooral begrepen worden in mijn strijd voor drie kinderen met een zorgvraag tussen de wal en het schip. Drie kinderen die naast onderwijs en revalidatie, de zorg van bescherm wonen als grondvest in de toekomst konden gebruiken. Drie kinderen, die net als reguliere jongeren het ouderlijke nest willen verlaten en op gepaste wijze bouwen aan hun toekomst.
