Villa Franca sluit

Waar een gezin is met meerdere kinderen met zorg, heeft de opvoeder te maken met drukke snelwegen. Wegen, waar ingevoegd, geswitcht en uitgekeken wordt. Elk familielid heeft zijn eigen behoeftes en emoties, ondanks eventuele overeenkomsten. Dat kun je als opvoeder niet gelijktrekken: dat zul je moeten splitsen.

Ook mijn gezin kent een driebaansweg. Gevuld met files, werkzaamheden en opstoppingen. Hoe heerlijk zou het zijn als de driebaansweg na 21 jaar opvoeden en zorgen de meeste tijd stabiel en overzichtelijk zou zijn?
Wat is er mis met mij als moeder, dat ik dit verlangen heb? Waar andere kinderen het huis verlaten en steeds zelfstandiger hun levenspad belopen, moeten wij het doen met datgene, wat er voor handen is binnen het zorgpakket. Iets waar de laatste jaren behoorlijk het mes is ingezet. De kiezelstenen werden in de loop van de jaren keien, die we grotendeels eigenhandig nog steeds proberen weg te duwen, soms met de hulp van een voorbijganger.

Dat is als opvoeder intens moet zorgen en begeleiden is soms een helse klus, die ik graag met veel liefde doe. Echter, ook mijn energie kent grenzen. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze tegen hun plafond opknallen en hoe complexer de externe hulp is. Niks gaat vanzelf en het is voortdurend wachten, soms wel twee jaar, eer er een doelgerichte oplossing is voor het zorgprobleem. De wisseling, het afwachten en het moeten anticiperen op veranderingen maakt ons als ouders moe. Het verlangen om te ontzorgen is dan ook groot.

Hoe blij waren we drie jaar geleden, toen onze Janna ook op “kamers” kon. Haar behoefte om onder de vleugels van ons als ouders uit te komen was, net als bij andere 19-jarigen, groot. Dat Villa Franca een deur voor haar opende was een uitkomst. Ze kende de plek al van het woontrainen, dus de stap om definitief als bewoner van het beschermd wonen aan te sluiten, was klein. Haar kamertje werd haar kasteel, met meubeltjes en accessoires naar keus. In de gemeenschappelijk woonkamer ontstonden vriendschappen, waardoor ook haar sociale behoeftes werden bevredigd. We zagen haar groeien. Het feit dat ze twee persoonlijke begeleiders om haar heen had, zorgde ervoor, dat Janna zich ontwikkelde tot een fijn mens, met mogelijkheden, maar zeker ook met een handleiding. Langzaam werden er plannen gemaakt om begeleid te gaan wonen. Een appartementje alleen met begeleiding op aanvraag. Spannend, maar wel een hele uitdaging. Haar plek zou vrijkomen, waardoor onze jongste zich kon klaarmaken om te starten met woontrainen. Geen vuilte aan de lucht dus. Onze oudste en jongste waren veilig onder de pannen.

Hoe verwoestend is dan het nieuws dat Villa Franca gesloten wordt. Gecommuniceerd in een brief. De snelweg van zowel Janna als Mika wordt zonder pardon geblokkeerd, zonder enige waarschuwing. Pats Boem: met ons karretje er bovenop! Mijn hart is verscheurd, mijn hoofd maakt overuren en mijn verstand probeert niet te snel te oordelen over het management van een organisatie, die bij mij als ouder hoog in het vaandel staat. Maar wat een confrontatie. Onze wereld staat op zijn kop. Voor even hebben we de drie snelwegen afgesloten, willen er geen andere ongelukken gebeuren.

Ik geef mezelf even de ruimte om orde te scheppen in de chaos van mijn hoofd. Ik app mijn vriendin en krijg wijze raad. De woorden van mij, dat het wel goed komt, veegt ze zonder enig pardon van de baan. Het masker mag af: de woede toont zich zichtbaar. Hoe vaak heb ik dit soort situaties afgedaan met een optimisme, waardoor ik op de been bleef. Pijn voelen, als het om je kinderen gaat, is niet even met een pleister op te lossen. En zeker nu niet. Mijn dochter staat op straat. Niet letterlijk, maar gevoelsmatig wel.

De officiële meeting met de jongeren raakt me als ouder diep. Stuk voor stuk nemen ze de informatie voor wat hij is: ze realiseren zich niet, wat er gaande is. Wij als ouders hebben deze avond geen recht van spreken. Het feit dat we er als wettelijke vertegenwoordigers bij mogen zijn, zorgt bij ons voor respect. Wij surfen mee op de groepsdynamiek van de jongeren. De onmacht is echter groot. Juist omdat we amper kans krijgen om invloed uit te oefenen. Het besluit is genomen. Een waardevolle plek van veilig wonen gaat op de schop, omdat er overal binnen de zorg bezuinigd moet worden. Omdat de woonvorm met zo’n 11 bewoners niet rendabel zou zijn. Zoveel vragen, zoveel onzekerheden.

Dat ik even niet in mijn kracht als ouder hoeft te staan, is me wel duidelijk. Mijn bloeddruk is tot hoge hoogtes gestegen en door te schrijven probeer ik de situatie helder te krijgen. Ik wil zo graag mijn stem laten horen: op welke manier dan ook. Voor mezelf, mijn eigen gezin, maar ook voor de mensen in Nederland, die geen idee hebben hoe ze hun stem kunnen gebruiken. Deze situatie mag namelijk niet zomaar weer onder de tafel worden geschoven: dat laat ik niet gebeuren!

Ik verwerk mijn emoties in deze blog. Het is het topje van de ijsberg in ons gezin. De derde rijbaan is voor nu even afgesloten, maar de andere twee rijbanen kennen topdrukte wat betreft hun zorg. Dat we op rijbaan twee in de file staan, is op dit moment wellicht even verlichtend. Kan ik me richten op puur en alleen dit probleem. Herhalende gedachtes, twijfels en gepieker passeren de revue. De tegenwind blaast en onbewust lopen we door. Ben benieuwd waar het ons uiteindelijk brengt.

Sandarijn

(Een paar mooie regels uit het gedicht Troost, geschreven door havendichter Mo Buising)

Written by Sandarijn Hilkhuijsen