Durf te bestaan
Elke dag word ik als moeder op een positieve, maar soms ook op een negatieve manier belast met de zorgen van en over mijn kinderen. Vandaag leg ik mijn middelste dochter onder de loep. Niet om een schuldgevoel te creëren, maar om bewustwording te ontwikkelen en onmogelijkheden om te buigen naar mogelijkheden.
Afgelopen 14 maanden waren zwaar. De GGZ zorg werd afgerond, met een dringend advies over systematische vervolgtherapie. Iets dat met klem onder de noemer prioriteit werd weggezet. Helaas is het systeem in Nederland niet comfort de behoeftes. Tenminste, als ik de wachttijden mag geloven, die we achter ons hebben liggen, maar ook in het vooruitzicht.
Als moeder ben ik ondertussen door mijn trukendoos heen, als het om zorgen, ondersteunen en begeleiden ben. Dochterlief (20) zakt steeds verder weg in het moeras aan negatieve ervaringen, in en buiten haar hoofd. Haar autisme zorgt voor een onvermogen op sociaal gebied, maar ook op het gebied van omdenken. De grote brei aan grijze cellen winnen het helaas steeds vaker van de roze cellen. Mogelijkheden worden onmogelijkheden.
Steeds vaker voel ik me als moeder schuldig. Mijn werk, waar ik zo voor gevochten heb, is mijn manier om overeind te blijven. Toch druist tegenwoordig alles in tegen mijn eigen waarden en normen als moeder. Want zeg nou zelf: ook als ze jongvolwassen zijn, is het ouderschap geen afgesloten hoofdstuk. Hoe houd ik de ballen dan hoog? Want naast mijn baan van 20 uur, ben ik mantelzorger, coach, zorgprofessional, medisch secretaresse en speel ik voor chauffeur als om wat voor reden dan ook de fiets, bus of trein niet gepakt kan worden. En dat alles kun je goed volhouden, als je ervaart dat de daden ook effect hebben: dat de onmogelijkheden, hoe klein ook, omgebogen kunnen worden tot mogelijkheden.
Helaas hebben we als gezin te maken met een kind met autisme. Naast het feit dat haar brein anders functioneert, heeft ze een gekoppelde angst om dik te worden en een laag zelfbeeld en faalangst. Redenen genoeg om die vervolgtherapie vorm te gaan geven, ware het niet dat we nog steeds geen intakegesprek hebben gehad. Een deur, die open moet om in de hal van de wachtlijst te komen. Het uitblijven van de juiste zorg, zorgt voor een complexe situatie, waar ze zelf het meeste last van heeft. Helaas hebben wij er als ouders indirect dan ook last van: tenslotte wil je je kind gelukkig zien.
Zo proberen we ondertussen alweer 14 maanden de losse eindjes aan elkaar te knopen. Het is steeds weer een opgave. Als moeder ben ik creatief genoeg en zet me op allerlei manieren in, om mee te denken in mogelijkheden. Jammer genoeg leven we in een maatschappij, waarin veel mogelijkheden zijn wegbezuinigd of door Corona onmogelijk zijn geworden. Tijd, begeleiding en inlevingsvermogen zijn met de golven des tijds weggesluisd, de grote oceaan in. En waar er wel het één en ander mogelijk is, komt de enorme faalangst van dochter om de hoek kijken en blokkeert haar in haar eigen kracht.
Mijn macht als moeder, als enkeling in een grote maatschappij is beperkt. Aangezien ik geloof in de kracht van samen, deel ik mijn zorgen geregeld met anderen. Zodoende kan ik een netwerk opbouwen, waardoor verandering dichterbij kan zijn en we onze dochter kunnen leren dat onmogelijkheden ook omgebogen kunnen worden naar mogelijkheden.
