Het regent vrije dagen
Als jong meisje kon ik genieten van 6 lange weken zomervakantie. Ook toen ik later als ongetrouwde en kinderloze groepsleerkracht de schooldeur achter me dichtrok, wist ik me wel raad met de eindeloze zee aan vrije dagen, die voor me lag. Tegenwoordig roept het vooruitzicht van de zomervakantie een enorme spanning bij me op.
Gek eigenlijk, als je bedenkt hoe jaloersmakend deze berg aan vrije dagen kan zijn, wil ik de reacties van anderen geloven. Nou, neem van mij aan, dat ik de berg best wat meer zou willen verdelen. In het verleden, maar ook in het nu. In het verleden, toen de kinderen jong en afhankelijk waren, had ik gedurende de vakantie last van het wegvallen van de externe zorg. Daarnaast had mijn partner veel minder vrije dagen, waardoor meer op mijn schouders terecht kwam. Het syndroom van de kinderen zorgde voor een weinig zelfstandige tijdsinvestering. Sandarijn-tijd viel zes weken weg.
Nu de kinderen jongvolwassen zijn, is de druk in een zomervakantie gelukkig een stuk minder hoog. Toch kan ik nog steeds niet genieten van de zee aan vrije dagen. De zorg is weliswaar minder, maar de zinderende hitte, het wegvallen van een gestructureerd ritme en de essentiële ondersteuning vallen me elk jaar weer koud op het dak. Ik spartel in de grote oceaan, zonder houvast te hebben. De golven overspoelen me en waar ik beter kan meedrijven op de flow, spartel ik enorm tegen, om zes weken later aan te spoelen op het strand van thuiskomst. Het strand, waar het ritme van werk en het vooruitzicht aan stormachtige dagen me omarmt. Ik voel me dan in de eerste week van het nieuwe schooljaar als een vis in het water met een berg aan energie.
Zomervakantie is mooi. Er is geen wekker, geen agenda en er is tijd. De bedoeling om tot rust te komen, valt in het niet, als je ziet hoe vermoeiend de vakantie voor ons als ouders is. Het kaartenthuis, dat normaliter gedragen wordt door meerdere steunpilaren, komt op onze schouders terecht. Gelukkig deelt partner Paul tegenwoordig aardig in de vrije dagen en dus ook in de zorg. En ook al zijn de kinderen grotendeels zelfstandig: het onderdeel vakantie, vakantiewerk en invulling van de lange weken kan door omstandigheden niet altijd passend ingevuld worden. Iets dat op een gegeven moment ook niet meer passend is voor mij als moeder. Na 21 jaar moederen, ontstaat een natuurlijk proces van losmaken en vrij zijn, Helaas zien mijn partner Paul en ik, dat proces kopje onder gaan door het gebrek aan een maatschappelijk inzicht.
Dus nee, de 6 weken zomervakantie mogen wat mij betreft opgedeeld gaan worden. Een weekje hier en een weekje daar, zodat het overzicht aan vrije dagen wat beter in de hand gehouden kan worden. Zodat we als gezin de essentiële zorg wat minder hoeven te missen. Dat we niet alleen een hitteplan hoeven te bestrijden, maar ook gewoon kunnen genieten van een stormachtige herfstvakantie, waarin we warm en gezellig bij het knapperende haardvuur met een boek of een goede film kunnen neerstrijken. De bossen vind ik persoonlijk in de herfst aangenamer, mooier en beweeglijker, dan in de zomer met zoemende insecten en ook het voorjaar is optimaal om de natuur te kunnen zien ontkiemen. Dat er niet alleen gezorgd, maar zeker ook momenten van ontzorgen gecreëerd kunnen worden. Dat er balans is, door het hele jaar.
Gelukkig voor mij is de zomervakantie weer ten eind. De zorg is weer opgestart en ik loop alweer fluitend door het schoolgebouw. Mijn werkritme zorgt voor meer energie, waardoor ik met frisse moed de zorg van mijn gezin aankan. De hitte is gaan liggen, de insecten zoemen wat minder rond en de maand september roept enthousiast in mijn oor. Ik heb zin in de maanden, die voor me liggen. Zonder twijfel zal ik opfleuren, ondanks de wekker en een overvolle agenda!
liefs Sandarijn
