Buiten de tegels durven spelen

Ik bevind me in een heldere periode. Woorden schieten als kleine zaadjes uit mijn hersenakker naar het zonlicht toe. En terwijl het ene poëtisch boeket nog niet geplukt is, verschijnt er alweer een andere boeket. Ik pluk en oogst, zoals ik nooit eerder gedaan heb.
Wat gebeurt er toch, vraag ik me deze dagen af. Er is zoveel explosieve groei op mijn pad. Ik herken het niet. De weg die ik met Woordkriebels al jaren bewandel, leek soms wel eens oneindig ver. De zijkant met kale bomen, zonder vruchten die ik zou willen plukken. Stap voor stap, woord voor woord slofte ik door de blanco bladzijdes van mijn leven heen. Ik kriebelde en kriebelde, zonder rechtlijnig doel voor ogen te hebben. En nu, is de kant van de weg vol fruitbomen explosief gegroeid en lijken de vruchten in overvloed aanwezig.
Ik pluk en proef. Het smaakt absoluut naar meer. Mijn hart stroomt over van geluk omdat mijn woorden het soms voor elkaar krijgen te raken. En ook al ontploft mijn sociale media nog lang niet: de warme reacties die ik steeds meer mag ontvangen, verwarmen mijn schrijvershart en geven me sturing in een helder en meer concreet plan voor de toekomst.
Ik kijk in de spiegel en voel het. Ik hoor mezelf de woorden “de enige limiet die er is, is de limiet die je aan jezelf stelt” zeggen. Ik trok jarenlang voor mezelf een onzichtbare streep door onzekerheid uit te stralen. Om niet op onderzoek uit te gaan, hoe mijn woorden buiten de comfortzone een plek konden krijgen. Om me te laten leiden door angst. Angst om niet aan de verwachtingen van mezelf te kunnen voldoen.
Zuchtend van ontroering omarm ik mijn bewustwording. Nooit eerder heb ik me zo zeker gevoeld in de woorden, die ik kleur vanuit het leven. Woorden die door mij op zoveel waarde geschat mogen worden, dan ik doe.
Daarom zit er maar één ding op. De daad bij het woord voegen en een plan gaan uitwerken hoe ik met Woordkriebels buiten de grenzen van de stoeptegels mag gaan spelen.

Written by Sandarijn Hilkhuijsen