Afscheid van GGZ begeleiding

Hoi, ik ben Puck. Op de website van mijn moeder heb ik een plek gekregen om mijn verhaal te delen. Bijna 4 jaar geleden kreeg ik de diagnose angst/eetstoornis. Ik rond nu bijna de therapie bij een GGZ-instelling af. Op naar nieuwe avonturen in de wijde wereld.

Binnenkort mag ik met ontslag bij Mondriaan (GGZ). Na ongeveer 1,5 jaar hard aan mezelf te hebben gewerkt. Ik zat daar voor de onderliggende problemen, die aan mijn eetstoornis gekoppeld waren.
Ik heb er totaal geen spijt van dat ik die stap heb genomen om bij Mondriaan te beginnen. Natuurlijk is nog niet alles helemaal oké, maar er zijn echt wel dingen verbeterd. Bv. mijn zelfvertrouwen. Toen ik net op Mondriaan kwam, durfde ik nog geen woord te zeggen of geen momentje te zingen tijdens muziek. Ook in de groep zelf en erbuiten ben ik gegroeid. Ik praat veel meer, ben dingen gaan uitproberen zoals : drumles, gitaarles, ben gaan zingen met muziek (wel pas sinds een paar maanden), heb me ingeschreven voor zangles, ben naar de sportschool geweest (al was het voor 3 weken).en ben dingen gaan durven (rondom eten o.a. maar ook bij dingen doen). Waar ik vorig jaar geen frieten durfde te eten, eet ik die nu gewoon zonder angst. Toen ik net bij Mondriaan kwam, durfde ik geen koekjes te eten of mee te eten na een bakactiviteit. Echter, nu eet ik wel koekjes en proef ik af en toe van een baksel mee. Ook heb ik heel wat gesprekken gehad, zowel thuis als daar.

Er waren leuke momenten en minder leuke momenten. In de zomervakantie hebben we ook uitdagende dingen gedaan zoals Jump xl, naar de bioscoop of we mochten een eigen activiteit verzinnen die we leuk vonden. Ik heb er veel geleerd. Er zijn zeker nog dingen waar ik aan kan en wil werken, maar dat ga ik buiten Mondriaan ontdekken.
De groepsleiding, die ik door de maanden heb gehad, was erg fijn. Een leidster in het bijzonder vond ik heel fijn en daar kon ik ook heel goed mee lachen, plezier mee hebben en gesprekken mee voeren (leuke en minder leuke). Bij haar had ik het gevoel dat ze het in ieder geval wel begreep. Ze hoefde er niks mee, maar gewoon alleen al het luisteren vond ik fijn (nog steeds). De andere groepsleiding was ook leuk en fijn, maar dat was toch anders. Met hun kon ik ook gewoon gesprekken voeren, maar had bij sommige het gevoel dat ze mij niet helemaal begrepen.

Toen ik net bij Mondriaan kwam, vond ik het nog allemaal wat spannend. Ik was net gewend en toen gingen we met z’n allen in lockdown. (Maart 2020) Ik vond dat een hele zware tijd. Ik was ook heel verdrietig toen ik werd opgebeld met het bericht dat de dagbehandeling dicht moest. Rond april hadden ze een oplossing bedacht zodat we toch een soort van behandeling konden doen, maar ook weer niet. Iemand van de groepsleiding ging met mij een uurtje wandelen. Ik vond dat heel erg fijn. Het was misschien niet die 4 uur dagbehandeling, maar ik heb ze tenminste iedere dag een uurtje gezien en gesproken. Dat is toch anders dan via de telefoon.

In Juni mocht ik weer naar de dagbehandeling. De oude groep was inmiddels klaar en ik startte als enigste in de groep en heb dus een paar weken alleen de aandacht gehad. Dat was soms fijn, want dan heb je groepsleiding voor jezelf, maar soms ook niet. Als er nl. ergens wat misgaat en groepsleiding moet gaan ingrijpen, zit je alleen. In die tijd heb ik ook heel wat wandelingen gemaakt. Na een paar weken kwam er een hele leuke nieuwe groep. Met die groep was ik best wel hecht, ontstonden vriendschappen, waardoor ik het ook best moeilijk vond toen twee groepsgenoten vorige maand met ontslag mochten. Naast dat ik het gevoel had dat iedereen eerder wegging dan ik, vind ik afscheid nemen van fijne en leuke mensen lastig.

Op dit moment is de groep ook leuk, maar de vorige groep was ik veel hechter mee. Langzaamaan wordt ook deze groep steeds kleiner. Want een groepsgenoot en ik gaan beide afbouwen. Er blijven er 4 over, die verder gaan. Aan de ene kant ben ik blij dat ik weg mag en aan de andere kant vind ik het ook spannend. Omdat ik uit de veilige wereld stap en sommige mensen ga missen.
Er staan nieuwe uitdagingen te gebeuren. Zo kreeg ik dit weekend een uitnodiging voor vaccinatie. Ik vind dat erg fijn. Hopelijk wordt de angst om ergens naartoe te gaan dan ook minder.
Komende woensdag begin ik met stage bij Novi zorg. Dat is een dagbesteding voor ouderen. Ik heb geen idee hoe ik dat vind. Ik hoop dat ik het wel leuk vind. Ik mag helpen door als gastvrouw op te treden en te begeleiden van activiteiten. Vrijdag ga ik stagelopen bij de Plus. Daar mag ik vakkenvullen. Beide plekken zijn nieuw voor mij. Bij de Plus heb ik al eens eerder gesolliciteerd, maar vanwege Corona konden ze me even niet aannemen.
In september stop ik met de stages, want dan ga ik beginnen aan een opleiding Helpende Zorg bij het Vista college.

Op dit moment wil ik heel graag van die eetstoornis af. Ik vind zelf dat ik niet voldoende mijn best doe om die eetstoornis te overwinnen/ angsten aan te gaan, regels te doorbreken enzo. Met bewegen trek ik mijn ouders nog wel mee in mijn dwang. Dat heb ik soms niet door, maar het is ook niet echt fijn om per se 10.000 stappen te moeten wandelen als het keihard regent, sneeuwt, of 40 graden is. Wandelen vind ik leuk, maar de eetstoornis maakt het niet leuk. Ik zou graag met iemand anders willen wandelen dan steeds met mijn ouders bv. met een vriend/vriendin, maar die heb ik amper. Ik zou beweging willen doen dat ik echt leuk vind, maar ik houd zelf niet van sport behalve spinning.

Ik wil heel graag nog wat hulp voor de eetstoornis/ autisme. Omdat ik veel vragen heb over eten, gedachtes, regels en moeite heb met bepaalde dingen. Mijn ouders denken dat ik dit kan zonder die hulp, omdat ik al veel weet. Eerder in het proces heb ik al hulp gehad bij een diëtist en psycholoog maar ik nam nooit dingen aan. Ook vond ik uitdagingen aangaan lastig. Voor mijn gevoel ben ik daarin wel weer veranderd, omdat ik het nu wel echt wil: herstellen van de eetstoornis. Voor mijn idee stond ik daar toen nog niet echt 100% achter.
Ik wil heel graag de zorg in, maar mijn lichaam is eigenlijk te zwak. Te weinig spierkracht. Daarvoor zou ik dus eigenlijk nog een paar kilo moeten aankomen. Aan de ene kant wil ik dat omdat de zorg echt een droomberoep is voor mij, maar door allerlei angsten vind ik aankomen echt eng en ben ik bang om dik te worden.
Voor de toekomst heb ik één doel: mijn angsten vaarwelzeggen en dus ook geen eetstoornis meer hebben. Ik houd namelijk te veel van eten, om een eetstoornis te houden.

Liefs Puck

Written by Puck