Leren lezen
In de eerste klas van de lagere school leerde ik lezen. Het spel dat ik ontdekte om letters met elkaar te kunnen combineren, zorgde voor een groots avontuur, dat me uiteindelijk leidde naar vele boeken. Ik neem een slok van mijn cafeïnevrije koffie en werp een blik op mijn beeldscherm. Nog steeds kan ik ouderwets genieten van de verschillende mooie en waanzinnig beeldende regels, die door het combineren van letters op het toetsenbord verschijnen.
In september van dit jaar leerde ik opnieuw lezen. Sinds een van onze kinderen het A-woord gelabeld kreeg, was de behoefte groot en noodzakelijk om het complexe en totaal andere brein te leren lezen, zoals dat zo mooi in de wereld van het autisme betekent. In eerste instantie wilde ik er niks van weten. “Weer wat op mijn bord”, dacht ik wanhopig. Het had dan ook echt niet veel gescheeld of ik had de handdoek in de ring gegooid. Stampvoetend als een driftige peuter was ik uit het gesprek met de autismecoach gelopen. Haar aan de andere kant van het computerscherm achterlatend. Mijn man, die naast me zat, nam het gesprek over. Hij is altijd en overal de rust zelf. Vanuit het hoekje in de kamer volgde ik het gesprek. De ruimte die zij voor mij op dat moment creëerden, zorgde ervoor dat ik na een minuut of 10 weer aansloot. Dat dit gesprek uiteindelijk het begin was van een megaommekeer in mijn eigen gedrag, konden we met z’n allen niet voorspellen.
Nu, weken na dat beruchte gesprek, heb ik het leren lezen van mijn dochters brein aardig onder de knie. Dat ik daarvoor de navigatie anders diende te in te stellen, was even een puzzel. Het eerste weekschema dat ik produceerde, was een warboel van kleuren en hokjes. Ik had werkelijk geen idee hoe ik dit moest aanpakken. En dat terwijl ik een kei ben in structuren, organiseren en overzicht houden. Echter, de oude navigatie, die ik jarenlang gebruikte, moest gedeletet worden en opnieuw geïnstalleerd. Iets waar ik voor het gemak met mijn eigen brein geen rekening mee had gehouden.
Na het tweede weekschema kreeg ik de slag te pakken. Een keurig overzicht van vaste activiteiten van mijn kant, zorgde voor een stevige basis voor mijn dochter. Haar brein kon terugvallen op duidelijkheid, dat ik aan de hand van de weekschema’s week op week voor haar maakte. Het resultaat was niet alleen fantastisch voor dochter, maar ook voor mij. Het overzicht ontplooide zich voor mijn ogen. En waar ik eerder volledig in paniek riep dat ik geen eigen tijd meer had, liet het schema mij nu zien, dat ik naast de begeleiding van mijn pubers, zelf een zee van tijd tot mijn beschikking had.
Het is tegenwoordig zo dat ik op zondagavond met een glimlach het nieuwe weekschema maak. De groei en de stabiliteit, door een simpel schemaatje, kunnen we doortrekken in ons hele gezin. Er is rust en duidelijkheid, voor iedereen. De schema’s, de vele gesprekken met de autismecoach en de nieuwe navigatie, zorgen voor een avontuur, waar ik ontzettend van geniet. Juist door de ruimte, de vrijheid en de duidelijkheid, ben ik ook een fijner mens geworden. Dat ik dankzij dit schema eindelijk weer kan sporten, schrijven of een avondwandeling durf te maken, is een grote stap in het bestaan van mij.
Dat leren lezen niet alleen met het ordenen van letters te maken heeft, heb ik 44 jaar na mijn eerste ontdekte woord mogen ervaren. Ik sta stil bij de impact dat het A-woord heeft. Bij mij, mijn gezin, maar ook bij mijn dochter. Het leren lezen van het complexe brein van mijn dochter is te vergelijken met het aandoen van een prothese. Elke dag is het van wezenlijk belang dat die prothese ook daadwerkelijk aangedaan kan worden. Ook als je moe of verdrietig bent of even geen zin hebt. Zo ook bij mijn dochter. Het leren lezen van het brein zorgt ervoor dat mijn dochter overzicht heeft in een wereld, waar niks vanzelfsprekend is. De wegen, die zij in deze wereld bewandelt, zal ik moeten voorstructureren. Elke dag opnieuw, net zo lang totdat haar brein de weg heeft ingesleten. Om vervolgens het hele traject opnieuw aan te bieden om een nieuwe weg op te gaan.
Dat ik ooit heb mogen leren lezen, vind ik fantastisch. Dat ik een tweede keer op een andere manier heb mogen leren lezen, bleek een regelrechte uitdaging. En alhoewel ik aanvankelijk dacht dat ik geen nieuwe uitdaging meer aankon, ben ik met vlag en wimpel ook nu weer geslaagd.
